دم به دم از تو غمي ميرسد و من شادم

بند بر بند من افزايد و من آزادم

عيد قربان من آندم كه فداي تو شوم

عيد نوروز كه آئي بمباركبادم

ياد آنروز كه دل بردي و جان ميرقصيد

كاش صد جان دگر بر سر‌ آن ميدادم

مرغ دل داشت هواي تو در اقليم دگر

كرد پروازي و در دام بلا افتادم

گر نگيري تو مرا دست ، درآيم از پاي

برسي گر تو بجائي نرسد فريادم

آهي ار سر دهم از پاي در آرد آهم

گريه بنياد كنم سيل كند بنيادم

زدن تيشه بر اين كوه مرا پيشه شده است

بيستونيست فراق تو و من فرهادم

ياد من خواه بكن خواه مكن مختاري

ليكن ايدوست تو هرگز نروي از يادم

ميشوم پير و جوان ميشودم در سر عشق

بهر عشق تو مگر مادر گيتي زادم

گاه ويرانم و از خويش بود ويرانيم

گاه آباد و ز معماري تو آبادم

داد از تو بتو آرم كه نباشد جايز

فيض را اين كه به بيگانه رساند دادم

اين جواب غزل حافظ خوش لهجه كه گفت

زلف بر باد مده تا ندهي بر بادم

"فيض كاشاني"

گفتش خرابت ميشوم...
گفتم تو آبادي مگر...!
گفتش ندادي دل به من ...
گفتم تو جان دادي مگر...!
گفتش فراموشم نکن...
گفتم تو در يادي مگر...!
گفتش خيلي خري...
منم گفتم خودتي بيشعور


هيچي ديگ بازم عاشقانه نشد�����

روز از من تهي خواهد شد و فصل باراني برگريزان ، و از همه شما گذر خواهم كرد ميان تاريكي و خواب ، در همهمه ي گنگ خانه تنها ميشوم و من پنهان ميشوم لابه لاي يك بغض. افسوس شامگاهان آرامشم را گرفته اند.

خدايا، گاهي تو را بزرگ ميبينم و گاهي کوچک!
اين تو نيستي که بزرگ ميشوي و کوچک، اين منم که گاهي نزديک ميشوم و گاهي دور...

از پنجره ي نيمه باز خيالم پرت ميشوم
روي سنگفرشه
روزي كه مي ميرم؛
روزي كه
دل مادرم زودتر از پزشكي قانوني
مرگم را گواهي ميدهد . . .

پلک نزن!


دارم خلق ميشوم...


به باران سوگند


به شبنم و گل


و به هر چيز که چون عشق لطيف است


که تو پروانه هستي مني ...

چه قدر بايد بگذرد؟؟

تا من در مرور خاطراتم

وقتي از كنار تو رد ميشوم

تنم نلرزد...

بغضم نگيرد....