هر جا دوست داشتنت نسبت به فرد مقابلت باعث شد خشمت رو بروز ندی، بدون نه‌ تنها تو خودت رو کمتر از طرف مقابلت دوست داری، بلکه داری از ترس از دست دادن، خودت رو قربانی می‌کنی! و این نه عشق، بلکه از دست دادن مرزهای روانته!

حق با آقای قربانی بود ما وارثان دردهای بیشماریم:)))

اگر یاد گرفتی به جای پرسیدن "چرا این اتفاق برام افتاد؟"
بپرسی: "چی ازش یاد گرفتم؟" تو دیگه توی نقش قربانی نموندی! وارد مرحله‌ی خودشناسی شدی.

تو آدما رو نمیتونی نجات بدی مخصوصا اونی که توی دردش خونه ساخته و ازش بیرون نمیخواد بیاد! چون هنوز تصمیم نگرفته که از خودش نجات پیدا کنه! اونی که نخواد نجات پیدا کنه، از تو قهرمان نمی‌سازه! بلکه تو رو هم قربانی میکنه!

آمدی جانم به قربانت، ولی حالا چرا؟
بی‌وفا حالا که من افتاده‌ام از پا، چرا؟

تو از فرد «خودشیفته‌» هرگز حقیقت رو نخواهی شنید، اون‌ها توی داستان‌هایی که تعریف می‌کنن خودشون همیشه یا قهرمانند یا قربانی، بقیه‌ی آدم‌های قصه رو هم یا بدجنس نشون می‌دن یا بی‌عرضه

اگه بخوام بگم چقدر دوستت دارم؛
مثلِ علیرضا قربانی باید بگم که:

"تویی تمامِ ماجرا... "



. .

گاهی آدم‌ها خودشون رو قربانی ماهیت‌شون می‌دونن، نه مسئول اون.

روزی نبود که به سراغم بیاید و
قبل از سوار شدن به ماشین،
دسته گلی روی صندلی نباشد!
روزی نبود که از صبح که چشم باز میکرد،
قربان صدقه ام نرود!
روزی نبود که تمامِ بی حوصلگیم را به جان نخرد!
روزی نبود پشتم قرصش نباشد!
روزی نبود که خودم را،
خوشبخت ترین آدمِ رویِ زمین تصور نکنم!
فقط یک روز بود که میانِ یک بگو مگوی ساده،
منتِ تمامِ کارهایی که کرده بود را،
سرم گذاشت...
از آن روز به بعد
هر چه خواستم
هر چه جان کَندم،
دیگر نتوانستم دوستَش داشته باشم!


#علی_قاضی_نظام

و معده، همیشه قربانی غم‌هاییه که بروز نمیدیم.