چشمی به رَهَت دوخته‌ام باز که شاید
بازآیی و برهانیَم از چشم به راهی ...

- شهریار
- افسانه روستا

.

✨
چشمی به رهت دوخته امـ
بـاز کـه شاید باز آئی و
برهانیم از چشم بـه راهی

‏با گفتن یک خوبم خود را از بازجویی های بعد از زیاد خوب نیستم برهانید.

ندانمت به حقیقت
که در جهان به که مانی
جهان و هر چه در او هست
صورتند و تو جانی..
به پای خویشتن آیند
عاشقان به کمندت
که هر که را تو بگیری ز خویشتن برهانی ...

نام ما را ننویسید ، بخوانید فقط
سر این سفره گدا را بنشانید فقط
آمدم در بزنم ، در نزنم می میرم
من اگر در زدم این بار نرانید فقط
میهمان منتظر دیدن صاحب خانه ست
چند لحظه بغل سفره بمانید فقط
کم کنید از سر من شر خودم را ، یعنی
فقط از دست گناهم برهانید فقط
حُرّم و چکمه سر شانه ام انداخته ام
مادرم را به عزایم ننشانید فقط
صبح محشر به جهنم ببریدم اما
پیش انظار گنهکار نخوانید فقط
پیش زهرا نگذارید خجالت بکشیم
گوشه ای دامن ما را بتکانید فقط
حقمان است ولی جان اباعبدالله
محضر فاطمه ما را نکشانید فقط
سمت آتش ببری یا نبری خود دانی
من دلم سوخته گفتم که بدانید فقط
گر بنا نیست ببخشید نبخشید اما
دست ما را به محرم برسانید فقط

خداوندا
هر که به من میرسد بوی قفس میدهد
جز تو که پرمیدهی تا برهانی مرا