یکباره به دلم افتاد که هیچ وقت با این شرایط کنار نخواهم آمد و حالت راهبانی را یافتم که وقتی فهمیدند کپرنیک قوانین کیهانی جدیدی را کشف کرده و کره زمین دیگر مرکز کائنات نیست دست به خودکشی زدند...

تنهایی پر هیاهو
#بهومیل_هرابال

مینای دلم سنگ صبور دگری داشت
گر با خطِ ابروی کمانی شرری داشت

دریای غمت گوهر دُردانه نشان داد
این بحر گرانْ موج، عجب درد سری داشت

ما گمشده‌ی وادی حیرت‌زده‌گانیم
ای کاش سفرهای دلم راهبری داشت

هر ناله و فریاد که درگاه تو کردیم
انگار نه انگار که آتش اثری داشت

بیگانه دلم را شکند هیچ غمی نیست
از دوست بپرسید: "چرا او تبری داشت"

بر بام بلندت بزدم جارِ دمادم
یک پله اگر نرده‌ی ما بیشتری داشت

غوغای دو عالم بشدم از سر مستی
گر جامِ می عمر و زمان، مختصری داشت

ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺧﺮﺳﻨﺪﯼ ﺩﺭﻭﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ , ﻧﺰﺩ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺎﺩ راهب ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ : ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺭﺍﻡ ﻭ ﺧﻮﺷﻨﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯽ , ﻟﻄﻔﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺭﺍﺯ ﺧﻮﺷﻨﻮﺩﯼ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ : ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ , ﻣﻦ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﯿﮑﺸﻢ , ﺩﺭﺍﺯ ﻣﯿﮑﺸﻢ . ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺮﻭﻡ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺮﻭﻡ . ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻏﺬﺍ ﻣﯿﺨﻮﺭﻡ , ﻏﺬﺍ ﻣﯿﺨﻮﺭﻡ . ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﯿﻢ , ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺷﻨﻮﺩ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ؟ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ: ﺯﯾﺮﺍ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﯾﺪ , ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﻭﯾﺪ , ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻣﯿﺮﻭﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺑﺨﻮﺭﯾﺪ . ﻓﮑﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ . ﺣﺎﻝ ﺗﻘﺎﻃﻊ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﯾﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻘﺎﻃﻊ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﺪﻩ . ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻠﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻟﺬﺕ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻧﻤﯿﺒﺮﯾﺪ , ﺯﯾﺮﺍ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻭ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﯾﺪ ﻭ ﯾﺎ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ...

آرمان‌های بربادرفته
چپ‌روی‌ هاي
هم‌راستا
با تفلسف!
خوب من
راهبرد من اين است:
خوب باشم ....