در شهر تو میخانه زیاد است، ولی من...
شوریده و دیوانه زیاد است، ولی من...

جمعیتی اطراف تو سرگرم طوافند
بر گِرد تو پروانه زیاد است، ولی من...

شیرینی و لیلایی و عذرایی و ویسی
از عشق تو افسانه زیاد است، ولی من...

بگذار که بغض تو بماند که بماند
هر چند تو را شانه زیاد است، ولی من...

این شعر پر از "من" شده؛ گفتی عوضش کن
باشد! "من" بیگانه زیاد است، ولی من...

بگذار تا قسمت کنم تنهایی‌ام را
هرگز ننوشم تلخ دیگر چایی‌ام را

آیینه‌ام؛ زیبایی‌ام را از تو دارم
من با تو پیدا می‌کنم زیبایی‌ام را

بر قلب آتش می‌زنم همچون سیاوش
پروانه حسرت خورده بی‌پروایی‌ام را

از سیب سرخ خواهشم آدم که نگذشت
حالا دوباره خواهش حوّایی‌ام را...

تکرار کردم... رد نکن... از حُسن، دور است
بر صخره می‌کوبی دل دریایی‌ام را؟!

پس من کجا؟ پس من چرا؟ پس من چگونه؟
شیرینی‌ام... عذرایی‌ام... لیلایی‌ام را...

شاید که تیغی و ترنجی لازمت هست
باور کنی تا شدّت شیدایی‌ام را

شاید بفهمی حال من را، شاید این بار
پیراهنت حاشا کند رسوایی‌ام را...