باران که شدی مپرس این خانه ی کیست
سقف حرم و مسجد و میخانه یکی ست
باران که شدی پیاله ها را نشمار
جام و قدح و کاسه و پیمانه یکی ست
“این شعر نسبت داده شده به حضرت مولانا و در واقع از جناب مهدی مختار زاده است"


. .

‏کیفیتِ چشمِ تو کفافِ همه را کرد
گو باده فروشان درِ میخانه ببندند

#فروغی_بسطامی

.

با لب سرخت مرا یاد خدا انداختی
روزگارت خوش که از میخانه مسجد ساختی

#فاضل_نظری

#mim.

چَشمِ مستِ یارِ من
میخانه میریزد به هم

- نه از مسجد فتوحی شد نه از
میخانه امدادی ..

به هر جانب که رفتم، پایِ امیدم
به سنگ آمد ..

#صائب_تبریزی

یک ناله ی مستانه ز جایی نشنیدم ،


ویران شود این شهر که میخانه ندارد . . . !


‌

#حرف_دل

درد است دلت خانه ی غم باشد و ناچار

مجبور شوی با لب پروانه بخندی

ماتم کده باشی و ندانی به چه امّید

با شور و شرار خُم میخانه بخندی ؟؟؟

کوچه پس کوچه این شهر نه که یار نداشت
داشـت اما دل من جـــرات اظهـار نداشت

شانه ام با سـر زلف تو نزد وعــده به هم
شب گیسوی تو بود و سحر انگار نداشت

این همه یوسف از این شهر به کنعان نرسید
مـگر این مصر پر از وسوسه بازار نداشت

مفتی شرع به میخانه قضاوت میکرد
حاکــم شهر ز دیدار گــدا عار نداشت

همه جا سایه لیلیست که افتاده به شهر
مرحبا بانی این شهر که دیوار نداشت

آخر این شهر به پایان خودش نزدیک است
غزل آخر من فرصت بسیار نداشت

در شهر تو میخانه زیاد است، ولی من...
شوریده و دیوانه زیاد است، ولی من...

جمعیتی اطراف تو سرگرم طوافند
بر گِرد تو پروانه زیاد است، ولی من...

شیرینی و لیلایی و عذرایی و ویسی
از عشق تو افسانه زیاد است، ولی من...

بگذار که بغض تو بماند که بماند
هر چند تو را شانه زیاد است، ولی من...

این شعر پر از "من" شده؛ گفتی عوضش کن
باشد! "من" بیگانه زیاد است، ولی من...

هر کسی یاری درین کاشانه دارد ؛ من تو را
یک هدف از رفتن میخانه دارد ؛ من تو را

هرکه مستی می کند ، یک دلبر نازک ادا
در کنار ساغر و پیمانه دارد ؛ من تو را

هر که را دیدم به فرداهای خود دل داده است
آرزوها در دل دیوانه دارد ؛ من تو را

هر که عاشق میشود با جادوی یک دلفریب
در بغل معشوقه ای فتانه دارد ؛ من تو را

هر کسی در یک ستاره بخت خود را دیده است
پیش خود یک آسمان افسانه دارد ؛ من تو را

عاشق شوریده دل، دردفتر شعرش نوشت :
هر کسی یک دلبر جانانه دارد؛ من تو را