آدم ‌ها گاهی می‌شکنند...
ولی این طوری نیست که شکستن‌شان صدای تِق داشته باشد...
و همه بفهمند که فلانی...
فلان ‌روز...
فلان ‌جا شکست!...
شکستن آدم‌ها را شاید فقط بشود دیـد...
از خنده‌های یهویی شان که وسط جمع تحویل اطرافیان می‌دهند...
یا حتی توی آینه به خودشان...
از تعداد موهای سفیدشان که یهو در گوشه‌ ای از سرشان پیدا میشود...
و شاید هم از قیافه‌شان که کمرنگ‌تر می‌شود.
و خودشان که هر چه پرهیاهوتر می‌شوند در ظاهر...
در کنج‌شان بیشتر چال‌ می‌شوند...
و بی‌صداتر و آرام‌تر از همیشه‌شان...
شکستن آدم‌ها را نمی‌شود شنید
می‌شود "دیــد"...
که فلانی نه دیگر مثل قبلش...
و نه دیگر مثل خودش...
هیچ کدام نیست...

آخر هم نفهمیدم که من تو را گول زدم یا تو مرا

ولی این را خوب میدانم

که جفتمان فریب خوردیم

دلهامان کور بود و گوشهامان بینا

و فقط لبهای هم را میدیدیم

که دست دلهای کورمان را گرفته بودند و بدنبال خویش می کشیدند

بدنبال خود می کشیدند و به جاده های سرسبز خیال می بردند

و دلهایمان اصلا هوس اصای سفیدشان را نمی کردند

راستی عقل کجا سرگرم بود که دیگر سراغ بچه ی زبان نفهمش را نمی گرفت؟

حتما او هم پی خیال خود می دوید که دیگر

لبهایمان کوک نبودند و آن ساز همیشگی و گوشنواز را نزدند

و همین کافی بود

آری همین کافی بود که دلهایمان بدون اصا

به اعماق دره ی جدایی افتادند و شکستند

و شاید این بود دلیل جدایی ما

و دلهایمان هرگز یکدیگر را پیدا نکردند