سنگم
آرام آرام می نویسم و خود را می تراشم
تا به شکل مجسمه ای در آیم که تو بودایش کرده ی.
از دهان من اگر حرفی نیست.....کوتاهی از من است
نمی دانم چگونه از تو سخن بگویم
با دهانی از سنگ.

آهای،

شما که هربار مدادتراشم، کیفم، کفشم(!) را توی مدرسه جا می‌گذاشتم می‌گفتید آخر یک روز خودت را هم جا می‌گذاری، با شمایم.


خیالتان راحت شد؟



خودم را جا گذاشته‌ام.

گل قشنگم !

شیرین نیستی ،

ولی من صخره های شب را آنقدر می تراشم

تا خورشیدم طلوع کند

و تو در آغوشم بخندی .

عاشقی را برای تو دوست دارم
سخت که باشد،
و برای تو باشد
دوستش دارم
لیلی بودم ومجنون شده ام برایت
شیرینم وفرهاد وار بیستونها برایت میتراشم
میبینی چقدر دوستت دارم؟
یا ...
شاید
قصه ی من وتو نام دیگری دارد!!؟