یه روزی
میام براتون می‌نویسم
«شادمانی نشست و غم برخاست»

قول....

هنوزم برات می نویسم با این تفاوت که دیگه تو قرار نیست بخونی.

کاش میشد روی پیشونیم بنویسم من اخیرا بسیار شکننده‌ام و به تار مو وصلم، لطفا در برخورد و رفتار با من نهایت دقت رو داشته باشید.

درباره‌اش غصه میخورم، گریه میکنم، پیاده‌روی میرم، دوش میگیرم، کتاب میخونم، قهوه میخورم، برای خودم مینویسم اما دیگه درباره‌اش با آدم‌ها حرف نمیزنم .

یه روزهایی دلم میخواد روی پیشونیم بنویسم در تلاش برای زنده موندن ، حفظ روحیه ، کاهش استرس و اضطراب ، حل چالش های درونی غلبه بر مشکلات و افسردگی ..
پس لطفا مشکلی به مشکلات این شخص اضافه نکنید

یه روزهایی دلم میخواد روی پیشونیم بنویسم در تلاش برای زنده موندن، حفظ روحیه، کاهش استرس و اضطراب، حل چالش های، درونی غلبه بر مشکلات و افسردگی...
پس لطفا مشکلی به مشکلات این شخص اضافه نکنید.

من حتی اگر یک کتاب کامل در خصوص "چگونه کافی باشیم" بنویسم، باز هم احساس ناکافی‌بودن می‌کنم. انگار تا زمانی که دنبالش باشی هرگز بهش نمی‌رسی.

کسی نمیداند،
امّا من هر روز صبح،
عطر تو را از هوا نفس می‌کشم

و هنوز هم وقتی به عکسی
که خودم از تو برداشته‌ام نگاه می‌کنم
عطر تو در چشمانم منتشر می‌شود

دیگر نمی‌توانم پنهانت کنم
از درخشش نوشته‌هایم می‌فهمند،
برای تو می‌نویسم
از شادی قدم‌هایم،
شوق دیدن تو را درمی‌یابند،
از لبخندم
پی به حضور تو می‌برند

من حتی
دیگر نمی‌توانم
تو را از خودت هم
پنهان کنم ...


#نزار_قبانی

«دلم می‌خواست روی پیشانی‌ام بنویسم لطفاً از من انتظار نداشته باشید همیشه مهربان و آرام و کمک‌کننده باشم، اوقاتی هست که من متنفر و سرد و خسته‌ام و دوست ندارم حتی کسی تصادفی نام مرا صدا کند.»

کاش میتونستم روت برچسب بزنم و بنویسم
این ادم مال منه لطفا نه نزدیکش بشید،
نه بهش دست بزنید. با تشکر:)


🩷.