وقتي به كسي ميگوييد تو تنها كسي بودي كه دوستش داشتم ، شايد از چشم هايتان متوجه نشود و مجبور باشيد براي اثبات حرف هاي حقيقي تان ، دست به دامن دنياي مجازي شويد.
ايرادي ندارد ، با اين زبان برايش بيان كنيد؛
بگوييد تو تنها كسي بودي كه نوتيفيكيشن تلگرامش را آن كرده بودم تا به محض پيام دادنش متوجه شوم و جوابش را همان لحظه بدهم...
بگوييد تو تنها كسي بودي كه هرلحظه پروفايل تلگرامش را نگاه مي كردم تا لست سين اش را چك كنم و ريسنتلي كردنش دق ام ميداد...
بگوييد تو تنها كسي بودي كه هرشب قبل خواب يك دور تمام پست هاي اينستاگرام و لاینش را نگاه مى كردم و براي تك تك شان دلم غنج مى رفت و فقط تو بودي كه تمام كامنت هاي زير پست هايش را مي خواندم و از آن قربان صدقه هاي مجازىِ ناشناس حرص ميخوردم...
انگار اين روزها چيزي را از چشم هايمان نمي خوانند ، همه اش را بايد لاینی و با استاتوس های واتساپ بيان كرد تا عشق را ثابت كنيم.
و انگار باور آى دي مجازي مان آسان تر از باور شخصيت حقيقي مان شده است...

عشق، امري كاملاً باطني و ذاتي و مربوط به نفس خود ما است و ما موجوداتي را كه حقيقي باشند دوست نداريم، بلكه موجوداتي را دوست داريم كه خود، آنها را آفريده ايم.((مارسل پروست))

اسمتو بنويس ببين چه جمله اي ميشه
A: نعمت خدا
B: عشقِ همه
C: معصوم
D: با استعداد
E: خوب اما شکننده
F: احساسي براي ديگران
G: منطقي
H: آرام
I: مودب
J: لذت بردني از زندگي
K: قابل عاشق شدن
L: با مزه
M: عالي
N: مغرور
O: ورزشکار
P: خنده رو
Q: باحال
R: غيرقابل پيش بيني
s; با احساس
T: خالص و حقيقي
U: سودمند و باهوش
V: عصباني
W: بيخيال
X: نابغه
Y: لذت بردني
Z: خوش مشرب