اما کم و بسیار! چه یک بار چه صد بار
تسبیح تو ای شیخ رسیده است به تکرار

سنگی سر خود را به سر سنگ دگر زد
صد مرتبه بردار سر از سجده و بگذار

از فلسفه تا سفسطه یک عمر دویدیم
آخر نه به اقرار رسیدیم نه به انکار

در وقت قنوتم به کف آیینه گرفتم
جز رنگ ریا هیچ نمانده است به رخسار

تنهایی خود را به چهار آینه دیدم
بیزارم و بیزارم و بیزارم و بیزار

ای عشق مگر پاسخ این فال تو باشی
مشت همه را بازکن، ای کاشف اسرار

فاضل_نظری

این بازی نیست !

این کودکانه هایِ من نیستند ...

اینجا

من ...

به اندازه ی تمامِ خنده هایِ تو ،

دلخوشی لازم دارم ،

تا بفهمم که تنها نیستم ...

سفسطه نمی کنم !

دلم گواهی می دهد که آمدنت ،

بزرگترین اتفاقِ لحظه هایِ سرشارِ من است ...

اگر گُل می دهم در زمستانِ این روزهایِ زمین ،

برایِ باوری است

که سالیانِ دراز در دلم ریشه زده بود ...

قبله ام را به چشم هایِ تو می دهم،

نماز کن

در سپیده دَمِ بارانیِ فردا ....