تو آخرین سرزمینی
باقی‌مانده در جغرافیای آزادی
تو آخرین وطنی هستی که از ترس و گرسنگی ایمنم می‌کند 🤍

- نزار قبانی

♡

خطاب به تمام عاشقان جهان:
عاشق شدن لیاقت می‌خواد!

سال‌ها خواهد گذشت و تو در یک روز آفتابیِ گرم، میان ترافیک سنگین و صدای بوق‌ها و همهمه خیابان، ناگهان یاد من می‌افتی و آرام زمزمه می‌کنی:

«کاش با تو طور دیگه‌ای رفتار کرده بودم..»

صدای بی گزند

‌

گاهی زندگی انگار یه طناب سنگینه که فقط تو داری با همه‌ی توانت میکشی ولی هیچی عوض نمیشه! و اون‌ وقت میفهمی شاید مسئله این نیست که باید بیشتر تلاش کنی، بلکه باید بفهمی اصلاً چرا هنوز اون طناب رو رها نکردی!

کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

اما من سنگین ترین دلنوشته ها رو اینجا دیدم):

حس میکنم اینی که روی قلبم سنگینی میکنه خیلی سنگین تر از غم و حسرته!
یه وزنه‌ی غیر قابل حملِ که میخواد بکِشونتم ته دریا...

هر از گاهی تو آستینم موش ول میکنم تا مارهایی که تو آستینمن از گرسنگی نمیرن!

غم هم همیشه اینجوری نمیاد سراغت که تبدیل به یه سایهٔ سنگین بشی. گاهی اوقات هم یه جوری میاد که یه حس دلنشینه ولی پدرت رو هم در میاره. ولی بهش می‌گی نرو لطفاً. باش. پدرم رو در بیار.

گاهی اوقات گریه نمی‌کنی؛
اما سنگینی غمی که در سکوتت، پشت پلک هایت، نگاهت و نفس هایت نهفته
کمتر از اشک هایی که باید بریزی نیست.

یه وقتایی انقدر دلت گرفته که حتی نمی‌دونی برای چی ناراحتی...
فقط یه چیزی توی دلت سنگینی می‌کنه..