هیچكس خودش را در هیچ رابطه اى مقصر نمیداند
همه ى ما آنقدر غرور داریم
كه همیشه حق را به جانبِ خودمان می دانیم
از نظر خودمان، فرشتگانى هستیم،
كه داشتیم زندگیمان را می كردیم
كه یک نفر آمد
و ما را با خاک یكسان كرد و رفت...
داخلِ شعرها
داخلِ متنها می گردیم
دنبالِ جمله اى كه طرف مقابل را بكوبد و
ما را مظلوم ترین آدمِ دنیا نشان دهد...
گاهى یادمان میرود
آدمى كه الان می خواهیم سر به تنش نباشد،
تا دیروز پُزَش را به عالم و آدم میدادیم!

من می مانم و تو

تو می مانی و من

و خاطره هایی که بینِ ماست ...

این روزها که می وزند بادها از جانبِ کوه

و سنگ ها را به خلوت هایِ سرد می خوانند ،

ما در دست هایِ گرمِ هم می روییم

و سبز می شویم ...

گمان نکن که نمی دانم

تو به رویِ خودت نمی آوری .

وگرنه من خوب می دانم

که چقدر سبزتر از مَنی ،

و چقدر گلدانِ دست هایت بزرگتر از من است ....

حیف !

کاش قدرِ دست هایت را بدانی

باغ برایِ دست هایِ تو ، کَم است

چه برسد به من

که برگ هم نیستم !