« فَإِذَا قَضَیٰ أَمْرًا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ »
« خدا بخواهد غیرممکن هم ممکن می‌شود »
امیدوارم همینقدر قشنگ براتون بخواد (:

•
«وَ کَفَیٰ برَبِّکَ هَادیًا وَنَصِیرًا»
فقط از خدا بخواه وکم هم نخواه ..

「♡」

صاحب دل ، کُل است...
چون اورا دیدی، همه را دیده باشی
که
اَلصَّیْدُ کُلَّهُ فِیْ جَوْفِ الفَّرَا.
خَلقان عالم همه اجزای وِی اند، و او کل است.
اکنون
چون اورا دیدی که کُل است،
قطعا همه عالم را دیده باشی؛
و هر که را بعد از او بینی مکرر باشد.
و قول ایشان در اقوال،
کل است .
چون قول ایشان شنیدی، هرسخنی که بعد از آن شنوی مکرر باشد...


"مولانا
فیه ما فیه"

•
فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِیَ لَهُمْ مِنْ قُرَةِ أَعْیُنٍ
هیچ کس نمی‌داند که برایش چه
قرة‌ العین‌هایی پنهان کرده‌ایم
"قرة‌العین" همان اشک خُنکیست که
از شدتِ‌ شادی در چِشم حلقه می‌زند و
می‌چکد

•
« وَ کَفَیٰ برَبِّکَ هَادیًا وَنَصِیرًا ».
و پروردگارت برای راهنمایی و حمایت تو کافی است....

「♡」

قالَ علی(علیه السلام): اَلْعِلْمُ وِراثَةٌ کَریمَةٌ، وَ الاْدَبُ حُلَلٌ حِسانٌ، وَ الْفِکْرَةُ مِرآةٌ صافِیَةٌ، وَ الاْعْتِذارُ مُنْذِرٌ ناصِحٌ، وَ کَفى بِکَ أَدَباً تَرْکُکَ ما کَرِهْتَهُ مِنْ غَیْرِکَ.

علی فرمود: علم; ارثیه اى با ارزش، و ادب; زیورى نیکو، و اندیشه; آئینه اى صاف، و پوزش خواستن; هشدار دهنده اى دلسوز خواهد بود. و براى با أدب بودنت همین بس که آنچه براى خود دوست ندارى، در حقّ دیگران روا نداشته باشى.
أمالى طوسى : ج 1، ص 114 ح 29، بحارالأنوار: ج 1، ص 169، ح 20

امام صادق علیه السلام فرمودند:

« مَنْ هَمَّ بِالسَّیِّئَةِ فَلَا یَعْمَلْهَا فَإِنَّهُ رُبَّمَا عَمِلَ‏ الْعَبْدُ السَّیِّئَةَ فَیَرَاهُ الرَّبُّ فَیَقُولُ وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَا أَغْفِرُ لَكَ أَبَداً؛
هر وقت فکر انجام گناهی به سرتان زد، پس سعی کنید که مرتکب نشوید، زیرا ممکن است که خداوند در همان حال که شما را می‌بیند به عزّت و جلالش قسم بخورد که شما را نیامرزد »

وسائل الشیعه ج ‏15 ص 313

امام صادق (ع) می‌فرمایند: خداوند وقتی بنده‌ای را دوست داشته باشد و برایش خیر بخواهد، یک ذره از محبت امام حسین(ع) را به دلش می‌چشاند؛ مَنْ‏ أَرَادَ اللَّهُ‏ بِهِ‏ الْخَیْرَ قَذَفَ‏ فِی‏ قَلْبِهِ‏ حُبَ‏ الْحُسَیْنِ‏ ع وَ حُبَّ زِیَارَتِه» وقتی بنده‌ای، این محبت را چشید، خود به خود یک بی‌قراری خاصی پیدا می‌کند، این حالِ خاص توضیحی است برای بی‌قراری و محبتِ غیرقابل توضیح نسبت به خداوند.