«نمی‌دونم کجای مسیر فکر کردی مهربونی به غریبه‌ها جبران‌کننده‌ی رفتارت با نزدیکانه… اما علم میگه: کیفیت شخصیت آدم، در نحوه‌ی برخورد با حلقهٔ نزدیکش مشخص می‌شه، نه در اجرای نمایش اجتماعی»

تنها حلقه ای که هیچوقت قرار نیست درش بیارم:

Its takes a big heart to wish someone happiness when you have tears in your eyes.

قلب بزرگی میخواد
وقتی اشک تو چشمات حلقه میزنه و برای کسی آرزوی خوشبختی میکنی.

چرا بعضی احساسات انقدر گیر می‌افتن توی ذهنمون؟
چون مغز ما دنبال بسته شدن حلقه‌های احساسی ناتمومه.
احساساتی که سرکوب شدن یا جدی گرفته نشدن، مثل فایل‌های باز توی کامپیوترن؛ حافظه می‌گیرن، کندت می‌کنن، بی‌دلیل خسته‌ات می‌کنن. اون فایلا فقط وقتی بسته می‌شن که بهشون گوش بدی، بفهمی‌شون و اجازه بدی تموم بشن.
چه احساسی هست که مدتیه نمی‌خوای بهش فکر کنی، ولی هنوز باهاته؟

‏آدم یهو به خودش میاد میبینه چیزهای ساده‌ی یک نفرو خیلی دوست داره، اینکه هیچوقت دیر نمیکنه، همیشه کمربند ایمنی میبنده، تو سفر حواسش هست چیزی جا نذاری، حواسش هست حلقه‌اش همیشه دستش باشه. چیزهای ساده‌ای که میشه ازش گذشت اما نمیگذره...

It takes a big heart to wish someone happiness when you have tears in your eyes.

باید دلت اندازه‌ی دریا باشه که بتونی برای یه نفر آروزی خوشبختی کنی درحالی‌که اشک تو چشمات حلقه زده :)

there are people who find peace in the simplicity of life, a small circle of friends, genuine laughter and genuine conversations, free from any hidden agendas.

افرادی هستند که آرامش را در سادگی زندگی، حلقه کوچک دوستان، خنده ها و گفتگوهای واقعی، فارغ از هر گونه نیت پنهانی، می یابند.

On the road to success, there's a curve called failure, a loop called confusion, speed bumps called friends and red lights called enemies.

در مسیر موفقیت، منحنی به نام شکست، حلقه‌ای به نام سردرگمی، سرعت‌گیرهایی به نام دوستان و چراغ‌های قرمز هایی به نام دشمن وجود دارد.

آدم گاهی غریبه هایی را می‌بیند که خیلی غریبه نیستند، انگار زمانی در حلقه های ذهنی ما نقشی ایفا کرده‌اند!

-ساموئل بکت

از هفت بند نیِ استخوان من
به هفت حلقه‌ی گیسوی تو
سلام...


#منوچهر_آتشی