این روزها دائماً یاد این نامه‌ی فروغ فرخزاد به پرویز شاپور میفتم که می‌گفت:

‏«گاهی‌ اوقات از خودم می‌پرسم که برای چه زنده‌ام.
زندگی وقتی خالی از عشق و نوازش بود، وقتی چشم‌های مردی با محبّتی سرشار پیوسته نگران انسان نبود، وقتی انسان احساس کرد که تنهاست به چه درد می‌خورد؟»

روزی که فهم انسان باز شود ، خواهد دید
که ابتلائات و گرفتاری هایی که خدا برای او پیش آورده است ، چه خیرهایی برای او داشته
و خداوند از رهگذر آنها
محبّتی به او کرده که در خوشی ها و نعمت ها
چنان محبّتی به او نکرده است ..

"میرزا اسماعیل دولابی"