منم من،میهمان هر شبت،لولی وش مغموم
منم من،سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم دشنام پست آفرینش،نغمه ی ناجور
نه از رومم،نه از زنگم، همان بی رنگ بی رنگم
بیا بگشای در،بگشای دلتنگم...

به خدا دست خودم نیست اگر می رنجم

یا اگر شادی زیبای ترا به غم غربت چشمان خودم می بندم

من صبورم اما

چقدر با همهء عاشقیم محزونم

و به یاد همهء خاطره های گل سرخ

مثل یک شبنم افتاده ؛ زغم مغمومم

من صبورم اما

بی دلبل از قفس کهنهء شب میترسم

بی دلیل از همهء تیرگی تلخ غروب

و چراغی که تو را ؛ از شب متروک دلم دور کند می ترسم

من صبورم اما

آه.. این بغض گران صبر نمی داند چیست