قشنگترین تهدید هم میرسه به سعدی که میگه:
دشنام همی دهی به سعدی؟
من با دو لب تو کار دارم :)))

قشنگترین تهدید هم میرسه به سعدی که میگه:
دشنام همی دهی به سعدی؟
من با دو لب تو کار دارم :)))

رفتیم

دعا گفته و
دشنام شنیده ...!

"سعدی"

هنگام راه رفتن با آرامي و وقار راه مي رفت
هرکه را مي ديد مبادرت به سلام مي کرد و کسي در سلام بر او سبقت نگرفت.

با مردم چنان معاشرت مي کرد که هرکس گمان مي کرد عزيزترين فرد نزد آن حضرت است.

سکوتي طولاني داشت
و تا نياز نمي شد لب به سخن نمي گشود.

هرگاه با کسي، هم صحبت مي شد به سخنان او خوب گوش فرا مي داد.
چون با کسي سخن مي گفت کاملا برمي گشت و رو به او مي نشست.

اگر در محضر او چيزي رخ مي داد که ناپسند وي بود ناديده مي گرفت.
اگر از کسي خطايي صادر مي گشت آن را نقل نمي کرد.

کسي را بر لغزش و خطاي در سخن مواخذه نمي کرد.
پاسخ به سوالي را چند مرتبه تکرار مي کرد
تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.


هديه را قبول مي کرد اگرچه به اندازه يک جرعه شير بود.
کار نيک را تحسين و تشويق مي فرمود و کار بد را تقبيح مي نمود و از آن نهي مي کرد.

هرکه عذر مي آورد عذر او را قبول مي کرد.
هرگز کسي را حقير نمي شمرد.
هرگز کسي را دشنام نداد و يا به لقب هاي بد نخواند.

هرگز عيب مردم را جستجو نمي کرد.
اصحاب را به بهترين نام هايشان صدا مي زد.

اگر در حال نماز بود و کسي پيش او مي آمد نمازش را کوتاه مي کرد.


نام بد را تغيير مي داد و به جاي آن نام نيک مي گذاشت....
عزيزترين افراد نزد او کسي بود که خيرش بيشتر به ديگران مي رسيد.
پيران را بسيار اکرام مي کرد و
با کودکان بسيار مهربان بود....


" الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ. "

کبریای توبه را بشکن پشیمانی بس است
از جواهرخانه خالی نگهبانی بس است
ترس جای عشق جولان داد و شک جای یقین
آبروداری کن ای زاهد مسلمانی بس است
خلق دلسنگ‌اند و من آیینه با خود می‌برم
بشکنیدم دوستان دشنام پنهانی بس است
یوسف از تعبیر خواب مصریان دلسرد شد
هفتصد سال است می‌بارد! فراوانی بس است
نسل پشت نسل تنها امتحان پس می‌دهیم
دیگر انسانی نخواهد بود قربانی بس است
بر سر خوان تو تنها کفر نعمت می‌کنیم
سفره‌ات را جمع کن ای عشق مهمانی بس است !
فاضل نظری

منم من،میهمان هر شبت،لولی وش مغموم
منم من،سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم دشنام پست آفرینش،نغمه ی ناجور
نه از رومم،نه از زنگم، همان بی رنگ بی رنگم
بیا بگشای در،بگشای دلتنگم...

روزی خواهم امد ..... وپیامی خواهم اورد......ودر رگها نور خواهم

ریخت.و صدا خواهم زد .ای سبد هایتان پر خواب:سیب اورده ام

سیب سرخ خورشید....

خواهم امد گل یاسی به گدا خواهم داد

زن زیبای جذامی را گوشواره دگر خواهم بخشید

کور!را خواهم گفت چه تما شا دارد باغ

هر چه دشنام از لب خواهم برچید ...

خواهم امد سر هر دیواری میخکی خواهم کاشت

پای هر پنجره شعری خواهم خواند

هر کلاغی را کاجی خواهم داد

دوست خواهم داشت

ه شیطان (نیز) دشنام ندهید (زیرا شایسته‌ی یک مسلمان این نیست که فحش از دهان او خارج شود حتّی برای شیطان هم باشد) و از شرّ‌ شیطان به خداوند پناه ببرید.
حضرت محمد (ص)

دلتنگی آدم را کال می‌کند،
پخته می‌کند
می‌رقصاند !

دلتنگی آدم را خسته می‌کند، می‌میراند
آدم می‌کند
خسته می‌کند، می‌کشد
می‌کشد با خودش به‌ هیچ‌جا می‌برد
به هیچ‌جا می‌رسد
پخته را کال وُ
خواب را خام می‌کند،
می‌کشد!

دلتنگی راه را دور می‌کند.
راه را دور می‌کند وُ
رسیدن را،
بعید می‌کند.
دشنام را دوست داشتن می‌کند وُ
قشنگ را،
دشنام می‌کند
تاب را تاب می‌دهد، بی‌تاب می‌کند
آن‌‌قدر‌که سراغِ دلِ تنگَ‌ش می‌برد وُ
کار را،
خراب می‌کند

دلتنگی آدم را ضایع می‌کند
کم می‌کند
دست ِ آدم را رو می‌کند
دلتنگی ،
آدم را عاشق می‌کند
دلتنگی کار را خراب می‌کند ..

امام صادق (ع):

همانا دشنام دادن و هرزه گویی

و زبان درازی ناشی از نفاق و دو رویی است