مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.

‏یه روزی تو زندگی هرکس یه نفر میره که بعد از رفتنش بقیه رفتنها رو خیلی راحتتر میشه تحمل کرد؛
به قول رشیدی سمرقندی:
چون بی تو گذشت، بگذرد بی دگران...

اگه قابل حله شدنه، نیازی به نگرانی نیست.
اگه قابل حل شدن نیست، نگرانی فایده‌ای نداره
• |.

خستگیِ روانی،
وقتیه که مدام داری خودتو جمع‌وجور می‌کنی
تا دیگران از هم نپاشن.

نذارید کسی که باورتون کرده، کسی که دوستون داره حس کنه اضافیه، حس کنه هر موقع دلتون خواست و بعد از همه کاراتون واسش وقت دارید... نذارین فک کنه همیشه ذهنتون، درگیر آدما و چیزای دیگس و آخر از همه دوسش دارین...
حواستون به کسایی که دوستون دارن باشه!چون اگه یه روز خسته شن و برن،
دیگه ممکنه قلبی مثل قلب اونا پیدا نشه
که واقعی و از ته دل... شما رو دوست داشته باشه و نگرانتون باشه...

این جمله رو خیلی دوست دارم ، میگه:

پر میشوی از آنچه
پر کرده ایی دیگران را!
• |.

پارتنرِ مناسب اونیه که بتونید کنارش زندگی کنید. زندگی واقعی سکوت داره، بی‌حوصلگی داره، خستگی داره، شلختگی داره، قیافه‌ی زشت داره. پارتنر مناسب اونیه که تو روزهای سخت، خودش یه بار نشه رو شونه‌ ات که همه ا‌ش بخوای نگران باشی نکنه دوستم نداشته باشه یا نکنه خسته‌ اش کنم.

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

نیاز به پیشونی‌ت داشتم که پیشونی‌م رو بچسبونم بهش و برای چند لحظه احساس کنم دیگه هیچ‌چیزی برای نگرانی وجود نداره‌.

از اون دسته از آدمایی که چای نبات شون رو با دیگران میخورن ،
و از قند خون شون براتون میگن به شدت دوری کنید ...
‌‌‌‌‌