بخشیدن هنره که هرکسی نداره!
يک روز دو دوست با هم و با پاي پياده از جاده اي در بيابان عبور مي کردند.بعد از چند ساعت سر موضوعي با هم اختلاف پيدا کرده و به مشاجره پرداختند.وقتي که مشاجره آنها بالا گرفت ناگهان يکي از دو دوست به صورت دوست ديگرش سيلي محکمي زد .بعد از اين ماجرا آن دوستي که سيلي خورده بود بر روي شنهاي بيابان نوشت :
امروز بهترين دوستم به من سيلي زد.
سپس به راه خود ادامه دادند تا به يک آبادي رسيدند.چون خيلي خسته بودندتصميم گرفتند که همانجا مدتي در کنار برکه به استراحت بپردازند.
ناگهان پاي آن دوستي که سيلي خورده بود لغزيد و به برکه افتاد.
کم کم او داشت غرق مي شد که دوستش دستش را گرفت و او را نجات داد .بعد از اين ماجرا او بر روي صخره اي که در کنار برکه بود اين جمله را حک کرد:
امروز بهترين دوستم مرا از مرگ نجات داد.
بعد از آن ماجرا دوستش پرسيد اين چه کاري بود که تو کردي ؟
وقتي سيلي خوردي روي شنها آن جمله را نوشتي و الان اين جمله را روي سنگ حک کردي ؟
دوستش جواب داد وقتي دلمان از کسي آزرده مي شود بايد آن را روي شنها بنويسيم تا بادهاي بخشش آن را با خود ببرد. ولي وقتي کسي به ما خوبي مي کند بايد آن را روي سنگ حک کنيم تا هيچ بادي نتواند آنرا به فراموشي بسپارد.

بنويسيم به ديوارسكوت : عشق سرمايه هر انسان است

بنشانيم به لب حرف قشنگ،حرف بد وسوسه شيطان است

و بدانيم كه فردا دير است

و اگر غصه بيايد امروز،تا هميشه دلمان درگيراست

پس بسازيم رهي راكه كنون،تا ابد سوي صداقت برود

و بكاريم به هر خانه گلي، كه فقط بوي محبت بدهد

بنويسيم به ديوار سكوت:
عشق سرمايه هر انسان است.
بنشانيم به لب حرف قشنگ،
حرف بد وسوسه شيطان است،
و بدانيم كه فردا دير است،
و اگر غصه بيايد امروز،تا هميشه دلمان درگير است،
پس بسازيم رهي را كه كنون،
تا ابد سوي صداقت برود،
و بكاريم به هر خانه گلي،كه فقط بوي محبت بدهد ....