بخشیدن هنره که هرکسی نداره!
يک روز دو دوست با هم و با پاي پياده از جاده اي در بيابان عبور مي کردند.بعد از چند ساعت سر موضوعي با هم اختلاف پيدا کرده و به مشاجره پرداختند.وقتي که مشاجره آنها بالا گرفت ناگهان يکي از دو دوست به صورت دوست ديگرش سيلي محکمي زد .بعد از اين ماجرا آن دوستي که سيلي خورده بود بر روي شنهاي بيابان نوشت :
امروز بهترين دوستم به من سيلي زد.
سپس به راه خود ادامه دادند تا به يک آبادي رسيدند.چون خيلي خسته بودندتصميم گرفتند که همانجا مدتي در کنار برکه به استراحت بپردازند.
ناگهان پاي آن دوستي که سيلي خورده بود لغزيد و به برکه افتاد.
کم کم او داشت غرق مي شد که دوستش دستش را گرفت و او را نجات داد .بعد از اين ماجرا او بر روي صخره اي که در کنار برکه بود اين جمله را حک کرد:
امروز بهترين دوستم مرا از مرگ نجات داد.
بعد از آن ماجرا دوستش پرسيد اين چه کاري بود که تو کردي ؟
وقتي سيلي خوردي روي شنها آن جمله را نوشتي و الان اين جمله را روي سنگ حک کردي ؟
دوستش جواب داد وقتي دلمان از کسي آزرده مي شود بايد آن را روي شنها بنويسيم تا بادهاي بخشش آن را با خود ببرد. ولي وقتي کسي به ما خوبي مي کند بايد آن را روي سنگ حک کنيم تا هيچ بادي نتواند آنرا به فراموشي بسپارد.

حالا نوشتيد I am Queen باشه، قبول...
ولى ديگه چرا قبلش مينويسيد Keep Calm؟

لعنتى من نميتونم در مقابل يك ملكه آرامشم رو حفظ كنم. ميفهمى؟ نميتونم!

والا اسمش زنگ تفريح بود
.
.
.
.
.
.
ما كه همش توش مشق هاى ساعت بعد مينوشتيم(:

اس ام اس جان کری به ظریف
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ما كه نوشتيم رفت ولي ناموسا بمب اتم ندارید؟

دوست مجازي من! چند وقت است برايت مينويسم و توميخواني و گاهي تو مينويسي و من ميخوانم... دوست مجازي من! اين روزها درد دلهايمان را به زبان نمي آوريم، تايپ ميکنيم مانده ايم اگر اين دنياي مجازي نبود،روي ديوار چه کسي مينوشتيم، نامت زيباست اما افسوس مجازي هستي پشت هر يک از اين نوشته ها يک نفر نشسته است،ميخواند،فکر ميکند،گاهي هم گريه ميکند،يا ميخندد ولي ميدانم قدر تمام لبخندهايش تنهاست اگر همدمي داشت که مجازي نميشد دوست مجازي من بودنت را قدر ميدانم....

باز هم روبروی آینه بایست...

بگو....

سلام رفيق!...

حال تنــــــهايي هايت چطور است؟

هنوز هم درد دارد؟

از دلِ خسته ات چه خبر؟از خنده هايِ زورکي؟

يا گريه هايِ يواشکي؟؟

راستي!

يادت هست ...

کنارِ دلواپسي هايم يک قرار نوشتي ...؟

نوشته بودي ، من تا تمامِ دلواپسي هايت رقصان مي آيم!

بعد بگو...

از تمامِ اين ها که بگذريم

چقدر گاهي دلم برايِ

اطمينـانِ کودکي تـــنگ مي شـــود !