چرا وقتی یک نفر دوستتون داره، بدون سیاست، بی‌شیله پیله و خورده شیشه، بدون اذیت و بازی‌های روانی، اذیتش می‌کنید و باعث می‌شید بیزار بشه از دوست‌داشتنِ کسی؟! مثل این‌که همون دغل‌بازای با همه بپَر و با سیاست و دوست دارید که تا به خودتون بیاید ببینید مفت بازی و باختید نه؟!

ای کاش می‌فهمیدیم که نه فقط سوگِ از «دست دادن‌ها»، بلکه سوگِ «نداشتن‌ها» و «نرسیدن‌ها» هم باید به رسمیت شناخته شود…

و احتمالا سقوط هر شخصی، با دوست‌داشتنِ کسی آغاز می‌شود.

حتی نفرتِ تمام ، بهتر از دوست‌ داشتنِ نصفه‌ نیمه است

اگه‌ برگرده‌ از‌ دوست‌ داشتن‌ نیست ؛ از تو بهتر پیدا‌ نکرده.

و هر بار کسی مرا دوست داشت،
دوست نداشتنِ تو یادم آمد و گریستم.


. .

عزیزم، «دوست داشتنِ شما، دنیا را برایم قابل تحمل می‌کند.»
ㅤㅤㅤㅤ◁❚❚▷ㅤㅤㅤㅤㅤ

هر چی بزرگ‌تر می‌شی می‌فهمی یک سری اتفاق‌ها یا آدم‌ها رو نمی‌تونی برای مدت طولانی نگه داری. ولی انقدر می‌ارزن که ریسک داشتن‌شون رو تو همون تایم کم هم می‌پذیری.

کم دوست داشتن را بلد نیستم. تمام زخم‌های من، از دوست‌ داشتن‌های زیاد من است.

من به دوست‌داشتنِ هیچکسی نیازی نداشتم. اما تو اولین و آخرین کسی بودی که دلم می‌خواست دوستم داشته باشد.