آدم تا وقتی توی کثافته اصلا نمیفهمه چقدر غرقه. وقتی میای بیرون و از دور نگاه میکنی، خوبی و مهربونی رو تجربه میکنی تازه میفهمی چقدر گناه داشتی، چقدر حقت نبوده و چقدر می‌تونه زیباتر باشه همه چی

عادت دریا همین است که تا زنده است فرو میبرد
تا جایی که غرق شود و بمیرد
چون غرقه شود و بمیرد
بر گیردش
حَمّال او شود ..

اکنون
از اول در پیشگاه دریا مرده شو
و خوش
بر روی آب برو ...

" شمس تبریزی "

با یه قامت شکسته، با نگاهی مات و خسته، سرشو برده تو شونش، یه نفر تنها نشسته، توی تنهاییش یه درده، جای پای قلبی سرده، گل سرخی بوده اما، دیگه پژمرده و زرده، فارغ از دیروز و فرداش، غرقه تو دریای درداش، حسرتش یه عشق نابه، که وفا کنه به عهداش..