جنگجویی از استادش پرسید :
بهترین شمشیرزَن کیست ؟

استادش پاسخ داد : به دشت کنار صومعه برو.
سنگی آنجاست. به آن سنگ توهین کن.
شاگرد گفت :
اما چرا باید این کار را بکنم؟
سنگ پاسخ نمی دهد !!!
استاد گفت خوب با شمشیرت به آن حمله کن.
شاگرد پاسخ داد :
این کار را هم نمی کنم.
شمشیرم می شکند و اگر با دست هایم به آن حمله کنم ، انگشتانم زخمی می شوند و هیچ اثری روی سنگ نمی گذارند. من این را نپرسیدم.

پرسیدم بهترین شمشیرزن کیست ؟
استاد پاسخ داد :
بهترین شمشیرزن به آن سنگ می ماند ، بی آن که شمشیرش را از غلاف بیرون بکشد نشان می دهد که هیچکس نمی تواند بر او غلبه کند...

می پرستم گل چسبیده به موگیرت را
گیسوان به کمرگاه سرازیرت را
دکمه ی واشده ی آخر تنپوش تو و
عطر برخاسته از پیرهن زیرت را ..
سیب هایی که تمنای رسیدن دارند
طپش منتشر از انبه و انجیرت را
تو همان مریم پاکی که به یک چرخش چشم
می نشانی وسط قلب خدا تیرت را !

شعله دادی تو به خونمردگی رگهایم
کیست انکار کند قدرت شمشیرت را !
بست با تو چمدان سفرش را این شهر
تا که اثبات کند عشق فراگیرت را ..

بعد از آن نیز که من باشم و و یک شهر سکوت
می فشارم به بغل جای تو تصویرت را ...


{ محمدرضا حسینی }