از چشمهای من هیجان را گرفته اید
این روزها عجب خودتان را گرفته اید

اردیبهشت نیست که اردی جهنم است
لبهای سرختان که دهان را گرفته اید

به چرت و پرت و فحش و ... ببخشید مدتی ست
از شعرهام لحن و بیان را گرفته اید

خانم! جسارت است ببخشید یک سوال
با اخمتان کجای جهان را گرفته اید؟

خانم ! شما که درس نخواندید ....پس کجا
کی دکترای زخم زبان را گرفته اید

خانم! جواب نامه ندادید بس نبود؟
دیگر چرا کبوترمان را گرفته اید

خانم! عجالتا برویم آخر غزل
نه اینکه وقت نیست امان را گرفته اید

اعتراف می کنم که تو
وجود خارجی نداری
فقط باید راهی پیدا کنم
که شکل چشمهات را فراموش کنم

اعتراف می کنم
که راهی برای انکار تو نیست
وقتی هنوز
خیره می شوی به شعرهام

اصرار من به حضور تو در شعرهام
به خاطر خودم نیست
باید از تو
تصویر دقیقی به مردم جهان بدهم،
روا نیست کس دیگری مثل من درد بکشد ...!

این آرایش جدیدت در شعرهام

همه چیز را به هم ریخته!

لااقل موهایت را ببند

که شعرهام به باد نرود...