بعد از ما قرار بود گذار فصل‌ها درست‌تر پیش برود و تاریکی تمام شود و خورشید، سخاوتمندانه‌تر بر آسمان این سرزمین بتابد، هرچند که ما تمام فرصت حضورمان را در رنج و تاریکی زیسته‌بودیم.
ما قوهای خسته و رنجور و به استیصال رسیده‌ای بودیم که داشتیم جان می‌دادیم، در حالی که جهان از شُکوهِ آخرین آوازمان به وجد آمده‌بود...

#نرگس_صرافیان_طوفان

ای قوسِ لبت ، قوسِ قزح را زده طعنه
هرم ِ بدنت بر تب ِ صحرا زده طعنه
ابریشم ِ دستان ِ به دستم نرسیده ت
بر بال و پر ِ دسته ی قوها زده طعنه

شب گمشده در پیچ و خم ِ گیس ِ بلندت
هر تار ِتو بر صد شب یلدا زده طعنه
لب باز کن ای آنکه لبت با دمِ گرمش
عمری به دم ِ گرم ِمسیحا زده طعنه

گیسوت طناب است و تنت چوبه ی دار است
این شیوه حکومت به مغولها زده طعنه
از آب وفای تو فلک هم نچشیده
کی غیر تو اینگونه به دنیا زده طعنه ؟