بغض ميكنم ؛

از ترس روزهايي كه

سهممان از هم،
فقط يك يادش بخير ساده باشد

اين روزها عجيب دلتنگم

خاطرات شيرينم بر گلويم چنگ ميزند

اما نميتوانم مرورشان كنم...

بين روزهاي امروزم محصورم كرده اند...

نميگذارند كه مرور كنم ، همه روزهايي كه صباحي از آن من بوده است...

آي روزهاي خوشي كه گذشتي.... دلتنگتم....

بي خداحافظي رفتن مرا ببخش...

عاشق روزهايي هستم كه مهربان ميشوي . . . .

حتي اگر نفهمم كه چرا . . .

«نذر کرده ام
يک روزي که خوشحال تر بودم
بيايم و بنويسم که

زندگي را بايد با لذت خورد
که ضربه هاي روي سر را بايد آرام بوسيد
و بعد لبخند زد و دوباره با شوق راه افتاد
يک روزي که خوشحال تر بودم
مي آيم و مي نويسم که
اين نيز بگذرد
مثل هميشه که همه چيز گذشته است و
آب از آسياب و طبل طوفان از نوا افتاده است
يک روزي که خوشحال تر بودم
يک نقاشي از پاييز ميگذارم , که يادم بيايد زمستان تنها فصل زندگي نيست
زندگي پاييز هم مي شود , رنگارنگ , از همه رنگ , بخر و ببر
يک روزي که خوشحال تر بودم
نذرم را ادا مي کنم
تا روزهايي مثل حالا
که خستگي و ناتواني لاي دست و پايم پيچيده است
بخوانمشان
و يادم بيايد که
هيچ بهار و پاييزي بي زمستان مزه نمي دهد
و
هيچ آسياب آرامي بي طوفان....»

مهدي اخون ثالث

پُرم از اتفاقات آمده و نیامده





حقیقت و سراب





شبهاي پر از خیـــال و هـــراس





روزهايي پر از تـردید و انتظــار





انگار تقدیر هم صبر مرا محک می زند







هر چه من دَم نمی زنم ، ضرباتش را کاری تر می زند







آرام بگیر ، خستگی در کن







خیالت آسوده باشد ،





جای زخم هایت به این زودی التیام نمی یابد