شیشه ها بارانیست ...
چشم ها گریانیست ...
آسمان قلبم چقدر طوفانیست

وقتی روز های بارانی ام
پر از بودن های تو خالیست

همانقدر که مسخره می کنیم
احترام نمی گذاریم
همانقدر که اشتباه میکنیم
تفکر نمیکنیم

همانقدر که عیب میبینیم
برطرف نمی کنیم

همانقدر که از رونق می اندازیم
رونق نمی بخشیم
همانقدر که کینه به دل می گیریم
محبت نمی کنیم

همانقدر که حرف میزنیم
عمل نمی کنیم
همانقدر که می گریانیم
شاد نمیکنیم

همانقدر که ویران میکنیم
آباد نمیکنیم
همانقدر که کهنه میکنیم
تازگی نمی بخشیم

همانقدر که آلوده میکنیم
پاک نمیکنیم

همیشه دیگران مقصرند
ما گناه نمیکنیم!

خردمند پیری در دشتی پوشیده از برف قدم می زد که به زن گریانی رسید. پرسید: چرا می گریی؟ - چون به زندگی ام می اندیشم، به جوانی ام، به زیبایی ای که در آینه می دیدم، و به مردی که دوستش داشتم. خداوند بی رحم است که قدرت حافظه را به انسان بخشیده است. او می دانست که من بهار عمرم را به یاد می آورم و می گریم. خردمند در میان دشت برف آگین ایستاد، به نقطه ای خیره شد و به فکر فرو رفت. زن از گریستن دست کشید و پرسید: در آن جا چه می بینید؟ خردمند پاسخ داد: دشتی از گل سرخ. خداوند، آن گاه که قدرت حافظه را به من می بخشید، بسیار سخاوتمند بود. می دانست در زمستان، همواره می توانم بهار را یه یاد آورم و لبخند بزنم.