شیشه ها بارانیست ...
چشم ها گریانیست ...
آسمان قلبم چقدر طوفانیست

وقتی روز های بارانی ام
پر از بودن های تو خالیست

‏روز آخر چقدر عرفانیست
چشمهایم عجیب بارانیست

عطر جنت تمام شد،افسوس
آخرین لحظه های مهمانیست!

دل من بی تو کمی بارانیست
در خیالات خودش زندانیست
گاه آرام به عکست خیره
گاه بی تاب و کمی طوفانیست

(مهسا برناکی)

گفتم خوش به حال پدربزرگ..
-چرا؟
-شمال بارانیست☔️...
پدرم شعر گفت،شاعران نقد کردند. نوشت :
کیمیا گفت :
خوش به حال پدربزرگ
شمال بارانیست...

شمال بارانی بود،کاش دل هایمان❤️ نیز بارانی بود... کاش غبار غم را از روحمان میتکاندیم... آرایش دلتنگی پاک نمیشود... لباس های سیاه⚫️ با شستن، سفید⚪️ نمیشوند... برنمیگردند،آری...

شمس گفته بود :
"برنمیگردند شعر ها"

گوش ندادیم!

شسته نمیشوند غم ها... روح ها پاکیزه نمیشوند... همانگونه که مردگان باز نمیگردند به زندگی... همانگونه که دل هایمان معطر از عطر خدا نیست... عطر نفرت است، عطر دلتنگی، غم، بدی،ظلم...
کاش کاری برمی آمد از دستان ضعیفمان...

دیدی ای دل، که غم عشق دگربار چه کرد؟

فلسفه بافی مادر، پسرک را خسته میکند... همانطور که فلسفه بافی شیخ گنه کار

نمی دانم چرا وقتی،
دلم درگیر یاد توست،
هوا دلگیر و بارانیست...
صدای رعد هم جاریست...
نه رویایی ، نه کابوسی ،
هر آنچه هست بیداریست...
نمکدان می شود ابر و...
نمکها روی زخم دل ...
و این آغاز یک موضوع تکراریست...!
هنرها دارد این باران،
از آن لحظه که می بارد،
تبم در گریه می سوزد...
تحمل کینه می توزد...
و تن هم طبق معمول همیشه
پیله ی افسوس می دوزد...
دلم دلتنگ یاد توست..!

وقتی دلت گرفته باشه …

تمام آرامش یک ساحل را هم به تو بدهند …

باز هم دل تو بارانیست …

خیس تراز دریا خراب تر از امواج

دل من …
کلبه بارانیست
و “تو” آن باران بی اجازه ای
که ناگهان در احساس من چکه میکنی

جغرافیای دیگری خلق کرده …

نبودنت …

ابروهایم شده اند …

خط ِ استوای جدیدی …

که حوالی شان

همیشه بارانیست . . !

«به نام خدای من و تو...»

چشم هایم بارانیست...

من و قلم امشب هوای تو را کرده ایم!

در جست و جوی چشمانت می آیم

وچه زیباست لحظه ی وصال من و تو!

شکوه تبسم عشق...

تجلی احساس...

و پایان هر چه دلتنگی!

دوستت دارم ای هرآنچه احساس در وجودم...

دل من…
کلبه بارانیست…
و ” تـــــــــــو “….
آن باران بی اجازه ای
که ناگهان
در احساس من
چکه میکنی…..