ما نسل خسته‌ای هستیم که یاد گرفتیم آرزوهامون رو سانسور کنیم، تا بتونیم با حداقل‌ها زنده بمونیم.
ما بار دردهای حل‌نشده‌ی نسل قبل رو کشیدیم و جرات نکردیم حتی بگیم «خسته‌ایم» تا مبادا بگن ضعیفیم.

ناگهان؛
بزرگترین آرزوهامون این شد که فقط به زندگی عادی برگردیم.

این چقدر خوب بود و‌ تلخ :
تو آرزوهامون یه پوشه هست به اسم"حسرت به دل" که قشنگترین آرزوها توشه :)

²`⁴

.
00:00

برسیم به تک تک آرزوهامون
تا وقتی ذوقشو داریم.🩵
.

روز جهانی بوسه رو به خودم و اکثر جوان های سرزمینم که آرزوهامون  رو گذاشتیم کنار و همچنین به کسایی که بوسیدیم و گذاشتیم کنار تبریک میگم

واقعا دیگه میترسم؛ از آینده خودم میترسم؛ از اینکه چطوری قراره زندگی کنم میترسم؛ این قیمتِ دلار فقط یه عدد نیست؛ این نشون میده که روز به روز چقدر از آرزوهامون بدونِ اینکه خودمون کارِ اشتباهی کنیم؛ داریم دور میشیم.

‏قبوله ، قرار نیست به همه آرزوهامون برسیم !!
‏ولی دیگه انصافم نیست که هرچی میخوایم نشه
‏:))))

کاش یه بار آرزوهامون براورده بشه ، حداقل ببینیم چه شکلیه واقعا.

ای کاش ...
فردا که از خواب بیدار میشیم
زندگیمون یه رنگ دیگه باشه
همرنگ آرزوهامون....

آرزو نکن که کارها آسونتر شه؛
باور کن که خودت توانمند تر میشی.
یه هیزم شکن وقتی خسته میشه که تبرش کند میشه نه اینکه هیزمش زیاد شه؛
تبر ما انسانها باورهامونه ، نه آرزوهامون...