هر چند با تو بودن را
هنوز نیاموخته ام
ولی با غیر تو بودن را هم نمی توانم ...

مشکلی که من با لغت "معلولیت" دارم این است که

به محض شنیدن معلولیت، همه به یاد کسانی می افتند که نمی بینند یا نمی شنوند یا نمی توانند راه بروند.
.
.
.
در حالی که اینها اگر هم معلولیت باشد، ساده ترین شکل آن است.
.
.
.
آنها که احساس در وجودشان مرده است را معلول نمی دانیم.

آنها که نمی توانند یا نمی خواهند یا نیاموخته اند که صادقانه در مورد احساسشان حرف بزنند را...

معلول نمی دانیم.

آنها که نمی توانند دوستی های خوب و بلندمدت بسازند را معلول نمی دانیم.

آنها که نمی توانند بفهمند که در زندگی چه می خواهند را معلول نمی دانیم.

آنها که چشمشان جز خودشان نمی بیند را معلول نمی دانیم.

آنها که دستشان به امید نمی رسد و در انتظارند که دیگران امید و انگیزه را پیش پایشان قرار دهند را...

معلول نمی دانیم.

این "معلولیت های واقعی" را نمی بینیم.

و از اینکه دست و پا و چشم و گوش داریم، احساس سلامت می کنیم!


"جامعه شناس، فرد راجرز"

غفلت کرده ای مادر...
پشت این قلب عاشق،
فرزندت آرام آرام جان میسپارد...
و تو،
فراموش کردن را به او نیاموخته بودی!!!

گنجشک ها

نت هایشان را نیاموخته می خوانند

و من دوست داشتنت را

من نمـــی دانم؛

چرا احساس مسئولیت را نــــیاموخته ای ... ؟!

چنــــد بار بگـــــویم : در بـــــرابــر من که ادعـــــای عشق داری، مسئــــــولــــــی ... !!!

غفلت کرده ای مادر!
پشت این قلب ناآرام،
.
.
.
.
.
فرزندت آرام آرام جان می سپارد...
.
و تو،
فراموش کردن را به او نیاموخته بودی!!!!

غفلت کرده ای مادر...
پشت این قلب عاشق،
فرزندت آرام آرام جان میسپارد...
و تو،
فراموش کردن را به او نیاموخته بودی!!!

وقتی کسی از روی بام کاگلی خانمان فریاد میزد
کجای این زمین خاکی رسم فرموش شدن را اموخته ای....
ارام گفتم همینجااااا....
درکنار کسانی که هیچگاه نمیدانستم فرو کردن پشتم درخنجرشان چه عواقبی خواهد داشت...