خوندن کتاب کسی دیگه که توش خط کشیده خیلی جالبه، انگار دو نفره دارین کتاب میخونین، بهت میگه کجای متن براش جذاب بوده، سعی میکنی از لای اون کلمات خاصی که خط کشیده فکرش رو بخونی و بیشتر بشناسیش.

خدایا منو با آدمای ِبی‌وفا، بی‌معرفت،
رفیق نیمه‌راه، سرد و بی‌تفاوت، دروغگو
و نمک نشناس، تویِ هیچ مسیری همراه
نکن.

‏من که نتونستم تورو عوض کنم ولی تو خوب منو عوض کردی، شور و شوقمو گرفتی، انرژیمو گرفتی، خنده‌هامو گرفتی، احساساتمو گرفتی، تهش من موندمو یکی که وقتی تو آینه بهش نگاه می‌کنم نمیشناسمش.

آشناس که چشمش در میاد
غریبه ذوق هم نکنه،دست میزنه.....

ولی بنظرم حذف آدم های قدرنشناس، از حذف قندم بهتره؛ امتحان کنید...

‏یه بحث در روانشناسی هست به نام خلأ عاطفی یا احساسی،
به مواقعی میگن که فرد نه خوشحال است نه ناراحت!
نه امید داره نه انتظار!
نه به دنبال پاسخی برای این حالتش است نه هیچی!
نه چیزی خوشحالش می‌کنه نه برعکس!
من الان دقیقا تو همین وضعیت هستم.

سخت‌ترین جای ماجرا اینه
که یاد گرفتی بخندی…
وقتی حال نداری،
حرف بزنی…
وقتی دلت هزار تیکه‌ست،
بگی خوبم…
وقتی حتی خودت هم باور نمی‌کنی.
این‌جوری آدم کم‌کم تبدیل میشه
به نسخه‌ای از خودش
که هیچ‌کس نمی‌شناسدش؛
نه حتی خودش.
فقط روزا می‌گذرن
و تو با خودت فکر می‌کنی:
کِی دقیقاً این‌قدر دور شدم از خودم؟

بعضی‌هارو هم فقط می‌شناسی تا ازشون یاد بگیری که در یک‌سری موقعیت‌ها ، ابداً شبیهشون رفتار نکنی🤌🏻

ولی به نظرم حذف آدم‌های قدرنشناس، از حذف قند هم بهتره، امتحان کنید.

هیچکس نمیتونه اندازه من مواظبت باشه؛
هیچکس نمیتونه مثل من دوستت داشته باشه؛
هیچکس نمیتونه مثل من بشناست و هواتو داشته باشه؛ هیکچس مثل من تورو بلد نیست،
نمیتونه بلد باشه؛ دیوونه هیچکس برای تو، من نمیشه :))