خزعبلاتِ ذهنِ نیمه بیدارم

اینجا خبری از امید نیست، نه حرفی از انگیزه.
فقط صدای مبهمی از ذهنی خسته، در حال فروپاشی آرام.
شاید این واژه‌ها برای نجات نیستند؛ فقط برای اینکه سقوط، تنها اتفاق نیفتد.

اینجا توهمات روزمره‌ی کسی‌ست که
نمی داند چرا هنوز نفس میکشد..

می گویند "قانون است" ....
که زن بنشیند ، تا مرد نازش را بکشد...
زن کم باشد ، تا مرد بماند...
می گویند " مرد ها پررو می شوند " ، از شنیدنِ دوستت دارم.....!!!
من اما می گویم " این قانون ها " ، مفت هم نمی ارزد !!!
این ها قانون نیست اصلا... !
این ها یک مشت غرورهایِ ظریف است که بعضی ها چاشنیِ بی مهری اشان می کنند...
آنقدر درگیرِ این خزعبلات شده ایم که هرچیزی غیر از این ها را " رویا " می پنداریم...
نه جانم ...!
صاف و ساده و صمیمی بودن " رویا " نیست ، حقیقتی ست که ما قایمش کرده ایم برایِ خاطرِ خیالاتِ باطلِ خودمان ...! مرد و زن ندارد به نقطه ((( مـــــــــــــا ))) شدن که رسیدی ...
شورانگیز ترین باش برایِ عاشقانه هایت...
میانِ جمع رویش را ببوس...
میانِ مردم فریاد بزن " دوستت دارم "....
و اگر کسی چشم غره ای رفت...
دعایش کن " تا عاشق شود ...