با شما حرف می‌زنم.
من هم سال‌های سال در یکی از دانشکده‌های هنری درس خوانده‌ام.
به شب‌های شعر و گالری‌های نقاشی رفته‌ام.
موسیقی کلاسیک گوش داده‌ام،
ساعت‌ها از وقتم را به مباحثات بیهوده دربارهٔ چیزهایی که نمی‌دانستم گذرانده‌ام.
من هم سال‌ها با جلوه‌فروشی و تظاهر به دانایی بسیار زیسته‌ام،
ریش پروفسوری و سبیل نیچهای گذاشته‌ام
و کتاب «انسان موجود تک‌ساحتی» هربرت مارکوزه را ـ بی آنکه آن زمان خوانده باشم‌اش ـ طوری دست گرفته‌ام که دیگران جلد آن را ببینند و پیش خودشان بگویند:
عجب!
فلانی چه کتاب‌هایی می‌خواند،
معلوم است که خیلی می‌فهمد...
اما بعد خوشبختانه زندگی مرا به راهی کشانده‌است که ناچار شده‌ام رو دربایستی را نخست با خودم و سپس با دیگران کنار بگذارم و عمیقاً بپذیرم که «تظاهر به دانایی» هرگز جایگزین «دانایی» نمی‌شود،
و حتی از این بالاتر دانایی نیز با تحصیل فلسفه حاصل نمی‌آید.
باید در جستجوی حقیقت بود و این متاعی است که هر کس براستی طالبش باشد،
آن را خواهدیافت و در نزد خویش نیز خواهدیافت...
و حالا از یک راه طی شده با شما حرف می‌زنم.
.
سید مرتضی آوینی

خوبرویان جفا پیشه وفا نیز کنند



به کسان درد فرستند و دوا نیز کنند



پادشاهان ولایت چو به نخجیر روند



صید را گر چه بگیرند رها نیز کنند



نظری کن به من، ای دوست، که ارباب کرم



به ضعیفان نظر از بهر خدا نیز کنند



بوسه‌ای زان دهن تنگ بده، یا بفروش



کین متاعیست که بخشند و بها نیز کنند



عاشقان را زبر خویش مران، تا بر تو



زر و سر هر دو ببازند و دعا نیز کنند



گر کند میل به خوبان دل من، عیب مکن



کین گناهیست که در شهر شما نیز کنند



بر زبان گر برود یاد منت باکی نیست



پادشاهان به غلط یاد گدا نیز کنند



توختایی بچه‌ای، در تو خطا نیست عجب



کانچه بر راه صوابند خطا نیز کنند



اوحدی، گر نکند یار ز ما یاد، مرنج



ما که باشیم که اندیشه ی ما نیز کنند؟



سعدی