‏یکی از پرآسیب‌ترین حالتای خودشیفتگی برای کساییه که خودشیفتگیشون حول «من بیش‌تر از بقیه سختی کشیدم» میچرخه. فکر می کنم جا داره درباره‌اش تامل کنیم چون بیشتر ماها به دلایل بسیار، زندگی سختی داشتیم -یا داریم- و باید دقت کرد این سختی منجر نشه به «پس از بقیه محق‌تر و سزاوارتر هستم»

برام اهمیتی نداره بقیه چطوری درباره‌ام فکر میکنن، اون‌ها میمردن اگه چیزی که من گذروندم رو میگذروندن.

هیچ انتقامی در کار نیست، چون تنها چیز جالبی که درباره‌ات وجود داشت من بودم.

یه تفکر اشتباه رایج درباره‌ی ترمیم زخم‌ها و تروماهامون وجود داره که فکر میکنیم روزی میرسه که همه زخم ها در روانمون پاک میشه جوری که انگار نه انگار هیچوقت زخمی وجود داشته یا درد و رنجی در درونمون بوده!
اما حقیقت شفای روانمون این نیست که بتونیم درد رو حذف کنیم!
بلکه واقعی‌ترین نوع بهبود، اینه که یاد بگیری
چطور درد رو در دل جریان زندگیت جا بدی،
بدون اینکه اون درد، تو رو متوقف کنه!

درباره‌اش غصه میخورم، گریه میکنم، پیاده‌روی میرم، دوش میگیرم، کتاب میخونم، قهوه میخورم، برای خودم مینویسم اما دیگه درباره‌اش با آدم‌ها حرف نمیزنم .

درباره‌اش چای میخورم، گریه میکنم، کتاب می‌خونم، اما دیگه درباره‌اش با کسی حرف نمیزنم.

گاهی آدم‌ها نه به خاطر تو، بلکه به خاطر زخمی که از گذشته دارن، تو رو پس می‌زنن. همه چیز درباره‌ی تو نیست. قضیه رو شخصی نکن. تو عالی هستی، فقط نه برای اون آدم.

" وَ أَمَّا بنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ '
و درباره‌ی نعمت پروردگارت سخن بگو و آن را بازگو کن

ضحی ۱۱

می‌دانی چرا وقتی به هر نَحو،
درباره‌اَت حرف می‌زنم
«کلامَم» ناخواسته
«شاعِرانه» می‌شود؟
چون این شعر نیست
که تو را زیبا می‌کند
بلکه این «تو» هستی
که به درون هر کلمه
و کلامی نفوذ کنی، شاعِرانه می‌شود.


#نزار_قبانی

درباره‌ی تنهایی، چطور می‌توان زیباتر و دقیق‌تر از میکل‌آنژ گفت: «من با چیزی زنده‌ام که دیگران از آن می‌میرند»؟