روزنه‌های زیادی وجود دارد تا بدانیم خدا نور را بر زندگی‌مان تابانده. یکی از آن روزنه‌ها، عشق است.

#بیتا_قدوسی


. .

"دردها و رنج‌ها جزئی از زندگی هستند و باید پذیرفتشون"
فلسفه هنر «کینتسوگی» در ژاپن همینه
قطعات شکسته ظرف سفالی یا سرامیکی با ماده‌ای از طلا دوباره چسبانده میشه و حتی از اولش هم زیباتر و ارزشمندتر میشه
حکایتِ تجربه‌های تلخ و سختیه که از ما آدم قوی‌تری می‌سازه...
به قول جناب شمس که در جواب سؤال مولانا که پرسید: «پس زخم‌هایمان چه؟» گفت: «نور از میان همین زخم‌ها وارد می‌شود.»
کاری کن که زخم‌هات قشنگ‌ترین تکه‌های وجودت بشن..

. .

sometimes, even midnight isn’t dark enough for me to hide my broken pieces.

گاهی نیمه های شب هم برای چسباندن تیکه های خورد شدم کافی نیس...

‌‌‌‌‌‌.࿐

پازل باند - مغرور و عاشق

دردها و رنج‌ها
جزئی از زندگی هستند و
باید پذیرفتشون؛

فلسفه هنر «کینتسوگی» در ژاپن همینه؛
قطعات شکسته ظرف سفالی
یا سرامیکی با ماده‌ای از طلا،
دوباره چسبانده میشه و
حتی از اولش هم زیباتر و
ارزشمندتر میشه...

حکایتِ تجربه‌های تلخ و سختیه
که از ما آدم قوی‌تری می‌سازه.....

عکس چشم‌هایت را
به سقف اتاقم‌ چسبانده ام
حالا دیگر
آسمانِ شب من
یک جفت ستاره دارد...



#اعظم_قربانی

. .

.کپشن خاص.

ﺑﻌﻀﯽ ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﺳﺖ. ﺩﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﺳﺮﺕ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ، ﻧﻪ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ حتا ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﺪ. ﺩﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺭﯾﺶ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﺰﻧﯽ، ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻤﯿﺰﺕ ﺭﺍ ﻧﭙﻮﺷﯽ، ﻣﻮﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺷﺎﻧﻪ ﻧﮑﻨﯽ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺁﻥ ﺁﻫﻨﮕﯽ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﮐﻨﯽ، ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭَﺩَﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ.

ﺩﻟﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺷﯽ، ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩِ ﺧﻮﺩﺕ. ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﮕﯿﺮﯼ، ﺑﻪ ﻗﺒﻞ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ. ﻭ ﯾﺎ حتا ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯽ. ﻓﻘﻂ ﺑﻐﺾ ﮐﻨﯽ. ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺩﻟﯿﻠﯽ... ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ...

ﺑﻌﻀﯽ ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﯾﺎ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ :
ﻋﺰﯾﺰﺍﻧﻢ، ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ. ﻭﻟﯽ لطفن، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﻦ ﻧﺸﻮﯾﺪ.
ﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﮐﺎﻣﻨﺖ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ی ﺍﯾﻨﮑﻪ :
ﺁﻣﺪﻡ ﻧﺒﻮﺩﯼ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ...

من باشم و تو، جایش هم چندان مهم نیست، روز و ماه و سالش هم حتی، که صورتم را چسبانده باشم بین شانه و گردنت و نفس عمیق کشیده باشم تو را، عطر خوب بودنت را، که پر شده باشم از تو و خالی شده از خودم باشم

آدم‌ها میروند و می‌آیند و کمی از خودشان را در آدم جا می‌گذارند و کمی از خودمان را با خودشان میبرند، و اینگونه تمامِ هیچ کداممان، تمام نیست دیگر، که تمام، یک تکه از تمامِ خودمان را در ناتمام دیگری جا گذاشته‌ایم و چند تکه‌ی اضافه‌ی دیگر به درد نخور، به خودمان چسبانده‌ایم، پازلی ناکامل، به هزار تکه‌ی اضافه

‏این خواننده ها که میگین همین بهنام بانی و هوروش باند و مهدی جهانی و علیشمس کی هستن و کجان که من حتی یه اهنگم ازشون نشنیدم؟