نفس بکش؛
عمیق، آرام، شادمان،
بگو غم رد شود؛
که قلبت آرامگاه اندوه نیست.
-نزار قبانی.

‏صبح ها لباس آرامش بپوش
دست هایت را باز کن،
چشم هایت را ببند و رو به آسمان
صد بغل حس ناب زنده بودن را
نفس بکش؛

نفس بکش؛
عمیق ، آرام
شادمان بگو
"غم رد شود"
که قلبت آرامگاه
اندوه نیست!

. .

حالِ چشمهایت را بپرس و دستی به سر و روی احساست بکش؛

گاهی هم به خودت سر بزن!
حالِ چشمهایت را بپرس و دستی به سر و روی احساست بکش؛
رو به روی آیینه بایست و تمام تنهایی ات را محکم در آغوش بگیر وَ با صدای بلند به خودت بگو که "تو" تنها داراییِ من هستی؛
بگو که با همه ی کاستی های جسمی و روحی ، تو را بی بهانه و عاشقانه دوست دارم !
برای خودت وقت بگذار ، با مهربانی دستت را بگیر و به هوای آزاد ببر . نگذار احساس تنهایی کنی ، نگذار ابرهای سیاه، چشمهایت را از پا دربیاورد...
مطمئن باش
هرگز کسی دلسوزتر از تو
نسبت به تو پیدا نخواهد شد!

دلت که گرفت، دیگر منتِ زمین را نکش؛

راهِ آسمان باز است، پر بکش؛

او همیشه آغوشش باز است؛

نگفته، تو را می خواند