غصه چیو میخوری دورت بگردم؟
مگه من مردم که غم بشینه تو چشمای قشنگت؟
مگه مردم غم خونه کنه تو قلبت؟
خودم همه دردات و غماتو به جون میخرم..
خودم سنگ صبورت میشم،
هرچی غم و غصه اس از تو دلت درمیارم
آخه قربونت برم دورِ سرت بگردم
تو که میدونی من میمیرم برات
تا منو داری غم تو دلت نشینه یه وقت..
خُب؟

بزرگ شدم و صبورتر؛
و این را از غم هایی که دیگر گریه نمیشوند می‌فهمم.

بزرگ شده ام وصبورتر
این را از غم هایی که دیگر گریه نمیشوند
میفهمم..!:)

دیگه هیچ‌وقت اون «من» قبلی نمیشم.
به جاش یه آدم قوی‌تر، با برنامه‌تر، صبورتر، با اراده‌تر و باحوصله‌تر میشم.
به هر خواسته‌ای که حسرتش ته دلم مونده می‌رسم؛ به آرزوهای قشنگم نزدیک‌تر میشم.
اون «منِ» بی اعتماد به نفس و افسرده دیگه وجود نداره؛ اونو توی خودم کشتم و فقط از تجربه‌هاش درس می‌گیرم! 🤍

•
دیگه هیچ‌ وقت اون «من» قبلی نمیشم ..
به جاش یه آدم قوی‌تر با برنامه‌تر صبورتر با اراده‌تر و باحوصله‌تر میشم ..
به هر خواسته‌ای که حسرتش ته دلم مونده می‌رسم،به آرزوهای قشنگم نزدیک‌تر میشم،
اون «منِ» بی اعتماد به نفس و افسرده دیگه وجود نداره اونو توی خودم کشتم و فقط از تجربه‌هاش درس می‌گیرم .🤍

♡

دیگه هیچ‌وقت اون منِ قبلی نمیشم.
به جاش یه آدم قوی‌تر، با برنامه‌تر، صبورتر، با اراده‌تر و باحوصله‌تر میشم.
به هر خواسته‌ای که حسرتش ته دلم مونده می‌رسم.
اون «منِ» بی اعتماد به نفس دیگه وجود نداره؛ دوباره جوونه میزنم، رشد میکنم و ورژن قبلی من دیگه وجود نداره!

‏اونایی که به راحتی میگذرن و میرن،یه روزی صبورترین و موندگار ترین بودن

مذهب
باید از انسان موجودی
صبورتر
مهربانتر
آزادتر
و دلیرتر بسازد
اگر مذهبی نتوانست
اینکار را انجام دهد
چیزی جز شر پلیدی و حقه بازی نیست

(آلبرت انیشتن)

هر روز صبح خندان تر باش!
آرام تر،
مـهربـان تر
بخشنده تر
صبورتـر،
باگذشت تر!
حواست بـه نگاه خدا باشد
که چشمش بـه
زیباتر شدن و لایق تر شـدن توست!

صبحتون در پناه حضور خداوند

میدانی ، همه چیز در زندگی مشمول گذر زمان است و این میان آن کسی برنده است که صبورتر است...تمام کارها و تلاش هایش را کرده و نتیجه را به زمان واگذار کرده است...کسی که بی توقع ترین است و میداند که زندگی گاهی هیچ چیز برای بخشیدن به تو باقی نمیگذارد و این ناعادلانه ترین اتفاق زندگیست...در زندگی زیاد به بن بست میرسی، زیاد مهربانی میکنی و نامهربانی می بینی، زیاد تلاش میکنی و اما شکست میخوری و باکله زمین میخوری...زیاد پیش می آید که دلت میگیرد و به زمین و زمان بدبین و بدگمان میشوی...اما این میان اگر صبور نباشی، اگر بی توقع نباشی نسبت به دیگرانت، اگر بخواهی با خودت لج کنی، زندگی انگار سخت تر میگیرد...درست شبیه وقتی می ماند که یک دیوانه سنگی به تو پرتاب کرده است و تو به جای فرار یا بی تفاوت نشان دادن خودت، سنگ بیشتری به سوی او پرتاب کنی و این میان تو بازنده میدان جنگ با یک دیوانه ای چرا که او زورش از هرچه عقل و احساس تو هست قوی تر است...زندگی گاهی همان دیوانه زنجیریست که تمام هوش و صبرو قرار و حقوقت را از تو میگیرد و چنان به سمتت سنگ پرتاب میکند که چیزی از تو باقی نمی ماند...