یادته؟!
اون شبی رو‌میگم که فک میکردی رسیدی به تهِش همون شبی که تا خود صبح اشک ریختی..
اون شب گذشت و بازم یه زندگیت ادامه دادی، بازم اشتباه کردی، بازم با موقعیت های سخت تر رو به رو شدی ولی هر بار قوی تر از قبل بودی..!
میخوام بگم هر سختی هر چقدرم سخت و تلخ باشه، هر چقدرم ترسناک باشه بالاخره میگذره و تو از پسش برمیایی!
فقط خواستم بهت یادآوری کنم که: باز میشه این دَر صبر کن…

هر چقدرم تاریک‌شه روزات ، تو پره نوره دلت .

شاید اگه میفهمیدی که فقط جواب زنگ‌های تو رو میدم، فقط پیام‌های تو رو زود سین میکنم، فقط دوست دارم با تو بیرون برم، فقط با تو مهربونم، فقط به تو فکر میکنم و فقط منتظر توام، بیشتر قدرم رو میدونستی.

شاید اگه می‌فهمیدی که فقط جواب زنگ‌های تورو می‌دم، فقط پیامای تورو زود سین می‌کنم، فقط دوست دارم با تو برم بیرون، فقط با تو مهربونم، فقط به تو فکر می‌کنم و فقط منتظر توام بیشتر قدرم رو می‌دونستی.

یا قدرم رو بدون یا میشم همون آدمی که یه روز هرجا بشینی بگی کاش قدرش رو میدونستم.

ولی خاطِره هر چقدرم که شیرین باشه باز طعم حسرت میده..


. .

تو ندیدی حالِ منو، ولی من هرشب با فکرِ کاش یبار قدرمو میدونست خوابم برد.

الآن که تنهایی شاید قدرمو یکم بیشتر بدونی .

اگر قدرمو ندونست چی؟ اون موقع اشک بشم اجازه می‌دی ببارم به این شهر؟

نمیدونم خاک تو سر خودم که بهت اهمیت دادم؟ یا خاک تو سر تو که قدرمو ندونستی؟