به خودتون شانس دیدن آدمای جدید رو بدید
گوربابای آدمی که شانس با تو بودن رو داشته اما قدر ندونسته!

نمیدونم خاک تو سر خودم که بهت اهمیت دادم؟ یا خاک تو سر تو که قدرمو ندونستی؟

اگه به کسی خوبی کردیو قدرشو
ندونست اشکالی نداره، امروز یه
جمله‌ی خوندم که عجیب به دلم
نشست، میگفت:
"خوبی ‌های ما را فقط کسانی
می‌بینند که خودشان خوب‌اند.
می‌دانی چرا؟
چون آدمیزاد هرچه در ذات خودش
باشد در دیگران زودتر پیدا می‌کند."

گور بابای آدمی که شانس با تو بودن رو داشته، ولی قدر ندونسته...

بار اول ندونستنه، بار دوم اتفاقه، بار سوم اشتباهه و بار چهارم انتخاب.

«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

نگران نباش بعدا میفهمه چقدر دوسش داشتی و چقدر قدر ندونست.

به نظرم این درد و رنج نیست که آسیب می‌رسونه و کم‌طاقتی می‌آره، بلکه ابهام و ندونستن اینکه کی قراره تغییر کنه یا تموم بشه همه‌چی رو پیچیده می‌کنه.
در واقع اگر انسان می‌دونست رنجش

کجا قراره تموم یا لااقل کم بشه، خیلی خیلی انگیزه‌ و تحملش برای ادامه‌ی مسیر بیشتر می‌بود!

مهارت کنار اومدن با ندونستن، خیلی سخت‌تر ولی بسیار کمک‌کننده‌تره از زور زدن برای همیشه دونستن...

متنفرم از ندونستن روزمرگی کسی که دوستش دارم. متنفرم ندونم صبحونه چی خورده؛ چای‌ش رو با چی خورده. متنفرم ندونم چی پوشیده و با چی رفته دانشگاه. متنفرم ندونم راننده ون یا اسنپ بهش چی گفته. متنفرم ندونم هنوزم از اسنپ می‌ترسه یا نه. متنفرم ندونم بین دو کلاس چیکار کرده و وقتی با بی‌حوصلگی از کنار آدم‌ها عبور می‌کرده چی شنیده. متنفرم ندونم تو کدوم بشقاب غذا خورده و عصر قراره سینما بره یا درس بخونه. ماشالا ماشالا چقدر چیز میز برای تنفر‌ از زنده بودن وجود داره.

‏یجور باشید که :

اگه به هر دلیلی دیگه باهم نبودین وقتی بهتون فکر کرد به خودش بگه ارزششو داشت ولی من قدرشو ندونستم.