‏وقتی به این فکر میکنم اگه مملکت اسلامی نبود حتی خونه‌هامون هم پر پنجره تر و پرنور تر میشد کفرم درمیاد. دیوار. دیوار. همش دیوار.

من امیدعجیب راازشب آموختم
سرت راکه میان سیاهی
بی هیچ امیدی بالامیگیری
ستاره ای هرچندکوچک
سوسومیزند
پس امیدداشته باش
شایدهمین حوالی
ستاره ای پرنور
بزندگی ات چشمک زند

حواسم بهت هست که دلواپسی
میدونم شبات صاف و پرنور نیست
بذار با همین حس نگاهت کنم
خدا شاهده چشم من شور نیست ..

منو موجا هرروز سیلی زدن
شکستم ولی صخره بار اومدم
کنارم نبودی ببینی چطور
بااین بی کسی ها کنار اومدم

من ساده ی صاف بی تجربه
دلم رو ندادم حرومش کنی
چقد سعی کردم بمونی به پام
چقد سعی کردی تمومش کنی

حواست بهم نیست گمم میکنی
میفتی تو آغوش دیوونگی
همه شهر فهمیده بی تابتم
مگه قول ندادی به هیشکی نگی ؟



{ حامد عسكری }