یکی از چیزهایی که توی آدم‌ها ازش می‌ترسم، ماهیت‌شون بعد از رسیدنه. اکثر آدم‌ها وقتی می‌رسن، خیلی‌چیزها درون‌شون تغییر می‌کنه. در حدی که احساس می‌کنی انگاری هیچ‌وقت نمی‌شناختی‌شون.

دلبستگی سالم با حضور باثبات در لحظات آسیب‌پذیر تعریف میشود، غایب‌های مزمن از نظر روانشناختی نه تنها امن نیستند بلکه گاه محرک آسیب‌اند، نبودن انتخاب است و انتخاب‌ها پیامد دارند، آن که در غم‌ات انتخاب به نبودن کرده در شادی‌ات حقی برای ماندن ندارد.

طوری ازش رد شو انگار هیچوقت نمیشناختیش، چون واقعا هم هیچوقت نشناختیش.

Don't judge me until you know me. Don't underestimate me until you challenge me. And don't talk about me until you talk to me.

تا وقتی منو نشناختی قضاوتم نکن.
تا زمانی که من رو به چالش نکشیدی دست کمم نگیر.
و تا زمانی که با خودم صحبت نکردی،
پشت سرم صحبت نکن.

یکجوری move on کن که انگار هیچوقت نمی‌شناختیش، چون واقعا نمی‌شناختیش.

‌
‏بعضیا رو هم دوست داری چون هنوز کامل نشناختی!
‌

آدمارو منتظر نذارید.!
هیچکس بعد از یه انتظار طولانی اون آدم سابقی که میشناختید نیست.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

تمامِ حجم قفس را شناختیم، بس است بیا به تجربه در آسمان پری بزنیم...


. .

با دشمن قدیمیت دوست میشی
و از کسی متنفر میشی که یه زمانی باهاش فاب بودی
عاشق کسی میشی که قبلا نمیشناختیش و عشق قدیمیتو به کل فراموش میکنی!
زمان،
عجب چیز عجیبیه

کاش می‌شد هرکس را که می‌شناسم برای ابد از سرراهم برداشته می‌شدند و وارد دنیایی تازه با آدم‌هایی که همدیگر را نمی‌شناختیم می‌شدم.