یکی جدی بودنش به دل‌میشینه،
یکی خوش اخلاق بودنش.
یکی سرسنگینش به دل میشینه
یکی شیطون بودنش!
یکی کم‌حرفش دوست داشتنیه،
یکی پرحرفش!
اگر ادای کسی رو دربیارید،
جذاب نمیشید،
مسخره میشید ...

چون موسیقی حرفش رو میزنه و میره میشینه همونجایی که باید

「♡」

آدم متوجه نیست،
متوجه نیست تا وقتی که میشینه برای یکی تعریف میکنه، اونجاس که میفهمه چه فاجعه تلخی رو پشت سر گذاشته...

خدا هم یه وقتایی اون بالا میشینه و به حرص خوردنت میخنده.
قشنگ میشه حسش کرد

عاشق نمیشینه نگاه کنه که از دستش بری، عاشق پیگیره، عاشق با چنگ و دندون نگه میداره.

روانشناسی می‌گه:

باید بگم آدمایی که آزارت می‌دن، تحقیرت می‌کنن و زخم زبون می‌زنن، همون کسانی هستن که به شدت تخریب شدن، به شدت زخم خوردن و پر از عقده هستن. این آدما از کمبود اعتماد به نفس و عزت نفس رنج می‌برن و با این کاراشون تلاش می‌کنن تا بقیه رو تا سطح خودشون پایین بکشن تا شاید از بار رنج خودشون کم کنن و روی دوش بقیه بندازن. تنها راه مقابله با اونا، بی‌تفاوتی، بی‌توجهی و اهمیت ندادنه. نذار این چرخه ادامه پیدا کنه. تو همونی باش که نمی‌ذاره هیچ خط و خشی از آزار دیگران روی روانش بشینه.

‏شما ببین لیلا فروهر چقدر طرفو دوست داشته که حاضر شده چه توی شرجی چه توی گرما بره کنارِ دریا منتظرش بشینه.

آدمی که اول دوستی میشینه پشت همه برات حرف میزنه و از بدی دیگران میگه، بدون آدم قابل اعتمادی نیست! کسی که بجای حرف زدن از خودش، از ضعف های دیگران صحبت میکنه، بدون دور نیست اون روزی که پیش کسی دیگه از نقص های تو حرف بزنه.

غم هم همیشه اینجوری نمیاد سراغت که تبدیل به یه سایهٔ سنگین بشی. گاهی اوقات هم یه جوری میاد که یه حس دلنشینه ولی پدرت رو هم در میاره. ولی بهش می‌گی نرو لطفاً. باش. پدرم رو در بیار.

یه لایه‌ی دیگه غم روم بشینه، سقوط می‌کنم.