خداجونم...
نمیدونم...دراین دنیای آشفته
چه بنویسم چه بخونم
فقط میگم چه مجنونم چه دلخونم
خداجونم...
شدم خسته
ازاین دنیای پایسته
ازاین تکرار
ازاین غم های پیوسته
خداجونم
بگیردستم که من مستم
زهجریاربشکستم
خداجونم عزیزمن
بکن مارابه دلبروصل
که تا در عصرنسیان نبازیم اصل
خداجونم
ببین این دل چه کاردارد
دراین دنیای آشفته
میون مردمی خفته
هوای یاردارد
خداجونم
تو ای زیباترین عشقم
رسا آن منجی مارا
آن دلبرشیرین،یاردلارا را
که بامقدم پاکش
به دنیا بازگرداند صفارا
خداجونم...
رسان یارضعیفان را
رفیق بی رفیقان را
که رهگذر پریشون است
دراین دنیا چه حیرون است
علی زارعی(رهگذر)‏

آن روز که بود
چشمام خیره به تو
پیک بودند که بگن
دل زنجیره به دل تو
به امید آنکه شاید
نیم نگاهی به نگاهم بنگاهی
که میان تشویش زمانه
شایدازدل پردردم
کسرگردد آهی
وتسکین گردداندازه پرکاهی
اماچون که چشمات دیگر
نداشت عادت دیدن فقرا را
رنگ تکراری سادگی وصدق و صفارا
گشت آنهاهمه خیالاتی واهی
شدآن همه آرزو محکوم به تباهی
راست گفته بود شاعر
برای آنکه اطرافت گرددشلوغ
چراغ دوستی ات همیشه باشد پرفروغ
بایدرنگ گیری از رنگ های رنگین کمانی مملو از
رنگ های بدجنسی وخیانت ودروغ
حال آن غریبه ترین آشنات
گشت مدفون زیر حجم خاطرات
ماند درنقطه پایان آن راه
که هرگز نگشت آغاز
یا به زبانی دیگر
مثل سردرگمی واژه های واژگون "آغاز در پایان"و"پایان درآغاز"
گشت متحیر که آغاز راه است یا پایان
حال نه پایرفتن مانده است
نه پذیرش رکود و ماندن
"همچنان در تقلای برداشتن قدمی"
اما...
شکستگی پروبال
درنخستین تجربه پرواز
حاصلش مرگ امید و انگیزه است
وترس از آغاز
برای تفریق ازمردگان
هچنان درحال دست پازدنم
اما خسته وبی رمق...
علی زارعی(رهگذر)‏