آدمهای مهربان
از سر احتیاجشان مهربان نیستند
آنها دنیا را کوچکتر از آن می بینند که
بدی کنند...

.هرگز، به آدمهای مهربان زخم نزنید.


.آدمهای مهربان در مقابل خوبی هایِ یکطرفه، هرگز احساس حماقت نمیکنند
.چون خوب بودن برای آنها عادت شده،
.آدم های مهربان از سر احتیاجشان مهربان نیستند.


.آنها دنیا را کوچکتر از آن میبینند که بدی کنند...
.آدمهای مهربان خود انتخاب کرده اند
.که نبینند، نشنوند و به روی خود نیاورند نه اینکه نفهمند...


.هزاران فریاد پشت سکوت آدمهای مهربان هست، سکوتشان را به پای بی عیب بودن خود نگذارید... ....

هرگز به آدمهای مهربان زخم نزنید
آدمهای مهربان در مقابل خوبی هایِ یکطرفه
هرگز احساس حماقت نمیکنند
چون خوب بودن برای آنها عادت شده
آدم های مهربان از سر احتیاجشان مهربان نیستند
آنها دنیا را کوچکتر از آن میبینند که بدی کنند...
آدمهای مهربان خود انتخاب کرده اند
که نبینند نشنوند و به روی خود نیاورند نه اینکه نفهمند...
هزاران فریاد پشت سکوت آدمهای مهربان هست
سکوتشان را به پای بی عیب بودن خود نگذارید...

سلام… اکبر عبدی میگفت :

یک روز سر سریال با “حسین پناهی” بودیم ، هوا هم خیلی سرد بود ، از ماشین پیاده شد … بدون کاپشن !

گفتم : حسین !
این جوری اومدی از خونه بیرون ؟
نگفتی سرما می‌خوری ؟!
کاپشن خوشگلت کو ؟
گفت : کاپشن قشنگی بود ، نه ؟
گفتم : آره !
گفت : من هم خیلی دوستش داشتم !!!
ولی سر راه یکی را دیدم که هم دوستش داشت و هم احتیاجش داشت …!!!
ولی من فقط دوستش داشتم …

اکبر عبدی همبازی مرحوم حسین پناهی، خاطره‌ای از همکار سابقش می‌گوید که خواندن آن خالی از لطف نیست.

عبدی می‌گوید: «یک روز سر سریال بودیم. هوا هم خیلی سرد بود. از ماشین پیاده شد بدون کاپشن. گفتم: حسین این جوری اومدی از خانه بیرون؟ نگفتی سرما می‌خوری؟! گفت: کاپشن قشنگی بود نه؟ گفتم: آره. گفت: من هم خیلی دوستش داشتم ولی سرراه یکی را دیدم که اون هم دوستش داشت و هم احتیاجش داشت. من فقط دوستش داشتم.»