داده‌ات نعمت
نداده‌ات حکمت
گرفتن‌ ات علت
شُکرت یا رب 🤍

ما دلبری بلد نبودیم، وایسادیم ،سیگار کشیدیم و رفتنِ اونایی که دوسشون داشتیم و تماشا کردیم ..

سر تا سر زندگی خلاصه میشه تو دووم آوردن، دووم آوردن موقع راه رفتن‌های طولانی، دووم آوردن تو شب قبل امتحان، دووم آوردن تو دقایقی که چند بار زنگ زدی به مامان و جواب نداده، دووم آوردن تو نگه داشتن رژیمت، دووم آوردن تا آخر ماه با حقوقت، دووم آوردن تو حفظ زندگی روزمره و زنده موندن.

نترس تو بعد از رفتنِ اون نمیمیری رهاش کن ...

مانع رفتنِ رفتنی‌ها نشوید …


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

که رفتن‌های ما هجرت نبود، گریز بود.
سفر نکردیم، کوچانده شدیم.
بگو از مرگ به آوارگی پناهنده شدیم.
از خفّت به بی‌وطنی!

بالاخره یه روزی میپذیری و میگذری از همه نبودن‌ها، نشدن‌ها، نخواستن‌ها، رفتن‌ها، تموم شدن‌هاو ناامید شدن‌ها، بدون اینکه دیگه دلیلش برات مهم باشه.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

«رفتنِ تو یک خوبی داشت
اینکه دیگر از رفتن هیچکس نمی‌ترسم.»

اون قسمت از وجودم که مربوط به ناز ونوازش ،شادمانی بابتِ دوست داشته شدن، آروم گرفتنِ قلب و سر ذوق اومدن بابت داشتن/بودن در رابطه ی انسانی هست رو مدت های زیادیه که حس میکنم خاموش شده.

گمان می‌کنی آمده‌اند تا همیشه بمانند،
اما نمی‌دانی که تا آدم‌ها هستند، رفتن‌ها هم ادامه دارد.