ديگه طلاق از مد افتاده






اگه همسرتون رو لازم نداشتين،
آويزون كنيد به ديوار مهرباني!
شاید به درد يكي بخوره

مردي قصد خودكشي داشت

به بالاي صخره بلندي رفت .

طنابي به گردنش انداخت و آن را به صخره بست ،

مقداري سم خورد ،

خود را آتش زد ه و پرت كرد

و در همان حال به سر خود شليك كرد .

تير به خطا رفت

و طناب را قطع كرد !

مرد كه از حلق آويز شدن نجات يافته بود ،

به داخل آب افتاد و آتش خاموش شد !

خوردن آب دریا باعث شد ، استفراغ کرده و سم را از بدن او دفع كند .

ماهيگيري او را ديد و از آب زنده بيرون آورد .

مرد به بيمارستان تامین اجتماعی منتقل شد

و در آنجا

بعلت نبود امكانات درگذشت!

سید محمدحسین بهجت تبریزی (زاده ۱۲۸۵ - درگذشته ۱۳۶۷) متخلص به شهریار (پیش از آن بهجت) شاعر ایرانی اهل آذربایجان بود که به زبان‌های ترکی آذربایجانی و فارسی شعر سروده است.

استاد شهریار در تبریز به‌دنیا آمد و بنا به وصیتش در مقبرةالشعرای همین شهر به خاک سپرده شد. در ایران روز درگذشت این شاعر معاصر را «روز شعر و ادب فارسی» نام‌گذاری کرده‌اند.



خراب از باد پائيز خمارانگيز تهرانم

خمار آن بهار شوخ و شهر آشوب شمرانم

خدايا خاطرات سرکش يک عمر شيدايي

گرفته در دماغي خسته چون خوابي پريشانم

خيال رفتگان شب تا سحر در جانم آويزد

خدايا اين شب آويزان چه مي خواهند از جانم

پريشان يادگاريهاي بر بادند و مي پيچند

به گلزار خزان عمر چون رگبار بارانم

خزان هم با سرود برگ ريزان عالمي دارد

چه جاي من که از سردي و خاموشي ز مستانم

سه تار مطرب شوقم گسسته سيم جانسوزم

شبان وادي عشقم شکسته ناي نالانم

نه جامي کو دمد در آتش افسرده جان من

نه دودي کو برآيد از سر شوريده سامانم

شکفته شمع دمسازم چنان خاموش شد کز وي

به اشک توبه خوش کردم که مي بارد به دامانم

گره شد در گلويم ناله جاي سيم هم خالي

که من واخواندن اين پنجه پيچيده نتوانم

کجا يار و دياري ماند از بي مهري ايام

که تا آهي برد سوز و گداز من به يارانم

سرود آبشار دلکش پس قلعه ام در گوش

شب پائيز تبريز است در باغ گلستانم

گروه کودکان سرگشته چرخ و فلک بازي

من از بازي اين چرخ فلک سر در گريبانم

به مغزم جعبه شهر فرنگ عمر بي حاصل

به چرخ افتاده و گوئي در آفاقست جولانم

چه دريايي چه طوفاني که من در پيچ و تاب آن

به زورقهاي صاحب کشته سرگشته مي مانم

ازين شورم که امشب زد به سر آشفته و سنگين

چه مي گويم نمي فهمم چه مي خواهم نمي دانم

به اشک من گل و گلزار شعر فارسي خندان

من شوريده بخت از چشم گريان ابر نيسانم

کجا تا گويدم برچين و تا کي گويدم برخيز

به خوان اشک چشم و خون دل عمريست مهمانم

فلک گو با من اين نامردي و نامردمي بس کن

که من سلطان عشق و شهريار شعر ايرانم

حوصله ام برفي ست!

با يك عالمه قنديل دلتنگي ، از گوشه دلم آويزان!

آهــــــــــــــــــــاي...

كافي ست كمي "هآ" كنيد ، تا كه " آب " شوم!!!

اين يه قانونه!
هرچي کمتر در دسترس باشي ارزشت بيشتره!
زياد که باشي ميره به حساب آويزون بودنت!

برخي جسم را تنها چوب لباسي اي مي بينند که يک عمر بايد لباس هاي رنگارنگ به آن آويزان کرد.