عجیب‌ترین پارادوکس دنیا ترس از دست دادنِ کسیه که مالِ تو نیست.

‏بزرگترین تهدید،
خطرِ از دست دادنِ خود است.
که به قدری بی سر و صدا رخ می‌دهد
که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده.

سورن کی‌یرکگور


. .

من نمیگم ازت ناراحتم، بجاش استیکر و گیف دادن‌هام کم میشه، پیام‌هام کوتاه میشه، آفلاین بودنم زیاد میشه.

ای کاش می‌فهمیدیم که نه فقط سوگِ از «دست دادن‌ها»، بلکه سوگِ «نداشتن‌ها» و «نرسیدن‌ها» هم باید به رسمیت شناخته شود…

بعضی از دست دادن‌ها یک باره آدم رو خیلی تنها می‌کنن. در واقع تو فقط یک نفر رو از دست ندادی؛ یه گوشه‌ی امن رو از دست دادی، کسی که می‌شد به شونه‌اش تکیه بدی و از غم‌هات بگی، دوست صمیمی‌ات رو از دست دادی. انگار با از دست دادن یه سری آدم‌ها، تکه‌هایی از خودت رو هم از دست دادی.

بهم گفت: "سختش نکن، کمک بگیر و یادت باشه انجام‌دادن‌ش از پرفکت انجام‌دادن‌ش مهم‌تره."

می‌گفت: "از چیزی بترسی سرت میاد"، ما که نترس بودیم قربونت، ولی این‌قدر از چنگمون درآوردی که همینم داریم با ترس داریم. تو که همینم درنهایت از چنگمون درمیاری، دیگه شعاردادن‌ت واسه چیته؟

استعدادم ؟
اهمیت دادنِ بیخود به آدمای دوزاری .

از دست دادنِ بعضی آدما و‌ روابط اسمش «از دست دادن» نیست از دستش خلاص شدنه..

از یک جایی به بعد می‌فهمی که "پذیرش" مهم‌ترین چیزه. پذیرش غم‌ها، پذیرش از دست‌ دادن‌ها، پذیرش تنهایی، پذیرش واقعیت‌هایی که نمی‌شه تغییرشون داد و در نهایت، پذیرش همون چیزی که هستی.