این روزها دائماً یاد این نامه‌ی فروغ فرخزاد به پرویز شاپور میفتم که می‌گفت:

‏«گاهی‌ اوقات از خودم می‌پرسم که برای چه زنده‌ام.
زندگی وقتی خالی از عشق و نوازش بود، وقتی چشم‌های مردی با محبّتی سرشار پیوسته نگران انسان نبود، وقتی انسان احساس کرد که تنهاست به چه درد می‌خورد؟»

اگه میدونستم خوشحال میشی احوالتو میپرسیدم، ولی میدونم نمیشی پس نمیپرسم.

و من هربار بعد از شنیدن “خبر مرگ کسی” از خودم می‌پرسم
‏که ما چطور از دونستن این حقیقت که “آدم‌ها می‌میرن” دیوونه نمی‌شیم؟

همراهت می‌آیم تا آخر راه ...!
و هیچ نمی پرسم هرگز ؛
با تو اول کجاست،
با تو آخر کجاست....

. .

از دور نگاهت میکنم.از خودم میپرسم
‏بعد از سالها، کسی تو را آنگونه که من میبینمت،میبیند؟!

•
دلم میخواد یه روز از خدا بپرسم چجوری ایده ی پاییز به ذهنش رسید بعدم بگم خدایا تو خارق العاده ای و همدیگه رو بغل کنیم .

♡

روزی نیست که از خودم نپرسم "چرا دوستم نداشت؟" و بعد اشکی نشم. حس میکنم هیچوقت قرار نیست دردش کم شه.

عهد بستی آنچه بین ماست ابدیست؛
یادم رفت که بپرسم...
آیا عشق را می‌گویی یا رنج را؟!

- نزار قبانی.


. .

هنوزم بهت فکر می‌کنم
ولی دیگه از خودم نمی‌پرسم چرا اینجوری شد؟
من فقط پذیرفتمش
مثل همۀ چیزای دیگه‌ای که توی زندگی اتفاق میوفته و انتظارشو نداریم
مثل همۀ چیزایی که فکر می‌کنیم هیچ‌وقت برامون اتفاق نمیوفته، نباید بیوفته
ولی میوفته.

امشب به سبک مهران مدیری میپرسم:
چیزی هست که بخوای بگی و من نپرسیده باشم؟.