اونجایی که جناب صائب میگه:
"تویی به جای همه،
هیچ‌کس به جای تو نیست!"
قشنگ میشه فهمید که چه‌ جوری با نبودن
یه نفر، میشه بین چند میلیارد آدم تنها بود.

تلخ ترین قسمت زندگی اونجاست که
جناب ابتهاج میگن:
پای اگر فرسودم و جان کاستم
آنچنان رفتم که خود می‌خواستم.

ناظم حکمت حرف دلمو زده اونجا که می‌نویسه:

من، خیلی به ناحق از تو دور مانده‌ام

•
اونجا که شهریار میگه:
"بی ثمر هر ساله در فکر بهارانم
ولی چون بهاران میرسد با من خزانی میکند

♡

اونجا که هوشنگ ابتهاج میگه:

نگاهت میکنم خاموش و خاموشی زبان دارد
زبان عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد
چه خواهش ها در این خاموشی لب هاست، نشنیدی؟
تو هم چیزی بگو، چشم و دلت گوش و زبان دارد.

خستگی اونجاست که وانمود میکنی همه چی مرتبه.

اونجایی که چیزایی کله‌تو عصبانی میکنن که واقعا ارزش ندارن خودتم اینو میدونی ولی خب کله‌ت عصبانیه و میخوای پیش یکی غر بزنی ولی چون خودت از آدمایی که هی واسه چیزای کوچیک نق میزنن بی اندازه بیزاری، سکوت میکنی و هی بدتر میشی<<<<<<<<<

•
حسرت واقعی اونجاست که فروغی بسطامی در وصفش میگه:
‏« به بوسه‌ای ز دهان تو آرزومندم »🫀

「♡」

سؤال به‌جا رو فاضل نظری پرسیده اونجا که میگه:

‏یعقوب صبر داشت و دوری کشیده بود
چون نیستم صبور چرا امتحان دهم؟

سؤال درست رو ژان کوکتو پرسیده اونجا که گفته:

«آیا فکر می‌کنی به همین سادگی است که برای رهایی از یک زخم، آن را ببندی؟»